Als tiener had je vast een uitgesproken mening over het aantal kinderen wat jij later zou hebben. Ik was er van overtuigd dat ik er vier wilde. Leek me helemaal geweldig zo een groot gezin.  Toen ik een jaar of 18 was en op mijn meest egoïstische moment in mijn leven was dacht ik: ik wil geen kinderen. Ik wil zelf kunnen blijven doen en laten wat ik zelf wil en ik vind niet dat deze wereld geschikt is voor kinderen. Toen kwam ik mijn man tegen en wilde ik wel weer terug kids. Misschien twee? Hij zag er vier wel zitten. Ik herinner me toen vooral dat ik dacht: ”We zien wel! Twee, of vier, klinkt allemaal leuk!”

 

Op dat moment sta je er niet bij stil wat het inhoudt en als je er überhaupt wel kàn krijgen!

Nu, na nummer één én met nummer twee onderweg weet ik het wel zeker. Ik, Alice, ben niet gemaakt om meer als twee kinderen te krijgen. Sorry man van me. Ik weet dat je zo graag een meisje wil, maar ik wil het liefst mijn babyfabriek sluiten na deze ukkepuk. Want eerlijk? Ik was vlak na mijn eerste al terug mijn kluts kwijt en wist al niet meer zeker als ik wel een tweede wilde!

 

Dus wat komt er eigenlijk nu allemaal op ons af nu ukkepuk twee in the pipeline zit… en wat houdt dat dan allemaal in voor ons, als gezin, en voor ukkepuk één??

 

Wel, eerst en vooral, de aankondiging… aan volwassenen is dit natuurlijk iets geweldigs om te melden, maar wat denkt een kind daar nu eigenlijk van? En wanneer vertel je het?  Wij beslisten om het best snel te melden. Mijn bubbel is er net 4 geworden en we vonden hem wel “volwassen” genoeg om het al te beseffen. Dus werd er gemeld dat er een broertje of een zusje kwam.  De reactie van ons bubbeltje was vooral blij en positief.  Maar wel liefst een broertje. “En waar is de baby nu dan?”, vroeg hij? Ahja, dàt gesprek. “In de buik?”, antwoord je dan aarzelend? Gelukkig kwam de vraag hoe die er dan uitkomt niet meteen, want daar was ik nog niet op voorbereid.  En dat was de aankondiging eigenlijk. Meer woorden werden er niet aan vuil gemaakt en we dachten dat hij het al lang vergeten was. Totdat de schooljuffrouw ons proficiat kwam wensen. En de begeleidster van de kinderopvang ook. En plotsklaps konden we nergens meer komen of onze bubbel riep wel ergens, te pas en te onpas: “ik krijg een broertje of een zusje en die zit nu in de buik van mama!”  Blijkbaar had hij dus toch veel beter begrepen wat er aan de hand was dan we zelf dachten.

 

Als je zwanger bent moet je natuurlijk ook regelmatig op controle bij de dokter. Aangezien wij geen familie in de dichte nabijheid hebben wonen nemen wij onze bubbel altijd gezellig mee naar het ziekenhuis. Afspraken worden mooi na het werk en voor slaaptijd gepland en zo wordt elke controle een gezinsuitstapje. Toen we mijn bubbel lieten meekijken op het scherm van de gynaecoloog was hij helemaal aan het glunderen! “Kijk! De baby!” Toen we na de afspraak naar buiten liepen riep hij ineens heel hard “Maar mama! De baby moet er nog uitgehaald worden!” Euh….  Dan toch maar even uitleggen dat mama eerst een heel dikke buik moet krijgen en dat de baby er dan pas uit komt…

 

Het schattige is dat sinds mijn zoontje de baby “gezien” heeft bij de dokter en de buik ook al flink dikker is, dat hij er nu ook echt mee bezig is. Regelmatig wordt er speelgoed getoond en gezegd “Maar hier mag de baby nog niet mee spelen hè?” of wordt er gevraagd als de baby bij hem op de kamer mag slapen. Ik probeer nu vooral eerlijk en open te zijn en hem duidelijk te maken dat de nieuwe baby in het begin nog veel gaat wenen en slapen en dat hij pas daarna een echt speelkameraadje gaat worden. Deze boodschap lijkt goed aan te slaan want hij vraagt vaak dingen over wat kan en wat niet en hij zal ook bij andere baby’s even melden dat zij nog te klein zijn om te kunnen spelen en nu nog veel wenen, hè mama? 🙂

 

Zo waren we het laatst in een winkel waar ze kinderkleding verkochten en daar zag hij een super schattig t-shirt hangen. Veel te klein voor hem daarentegen. Dus wat gebeurt er? Meneertje eist dat ik het koop voor de baby! En ook thuis wordt er regelmatig speelgoed aan de kant gelegd voor de baby! #teschattig

 

Toen we het geslacht wisten deelden we ook dit natuurlijk met onze kleine aap. En aangezien het wordt wat hij het liefste wilde, was hij ook hier zo dolenthousiast dat ook dit geen geheim meer is. #it’saboy

Ik kan niet wachten tot ze samen door de tuin op rennen en kattenkwaad uithalen.

 

Maar bon, mijn grootste zorg is nu toch wel het verdelen van de aandacht en liefde. Hoe zorg je er in hemelsnaam voor dat je nog tijd en energie over hebt voor je oudste kindje als je de hele tijd bezig moet zijn met die kleine baby? En hoe zorg ik er voor dat die kleine baby evenveel aandacht kreeg als zijn broertje vroeger? Ik merk het nu al aan kleine dingen, zoals mijn zwangerschapsdagboek. Waar dat bij bubbeltje nog een uitgebreid plakboek was met eigen teksten, toegangskaartjes, foto’s en souvenirs, is het nu nog maar een invulboek geworden wat ik amper gevuld krijg!! En hoe zorg je er voor dat de TV niet ineens de taak van babysit krijgt? En hoe krijg je twee kinderen aangekleed ’s ochtends? En hoe krijg je ze ’s avonds in bed? En gaat de tweede niet teveel tijd en liefde van de eerste opslorpen? Of gaat de eerste dat net bij de tweede doen?

 

Hoe doen al die mama’s dat????

 

Ik ben eens benieuwd naar mijn Mommy-Multitasking-Skills. Nog een drietal maanden en we weten het…

 

°Alice zegt nog eens “ik hou van je” tegen haar bubbel en gaat vervolgens even apart zitten om het invulboek over de zwangerschap nog wat aan te vullen voor de kleine ukkepuk.°

 

x A x