Het uitsterven van de babybox…

We zijn eindelijk volledig verhuisd, nog niet uitgepakt en opgeruimd, maar wel verhuisd. En dat betekent natuurlijk dat ik al onze spullen zeker tien keer hebt vastgepakt en dat ik bij een aantal dingen denk: daar wil ik vanaf…

Laat het ont-baby-spullen beginnen!

Als er iets is waarvan ik de hele tijd dacht: dat wil ik het huis uit, dan waren dat voornamelijk de babyspulletjes. De kleinste spruit is nu ruim een jaar en er zijn een aantal zaken die niet meer gebruikt worden en naar anderen kunnen. Zeker aangezien er geen plannen zijn voor een derde. Alle respect naar Rose en alle anderen, maar mijn ambities om mij verder voort te planten zijn opgeborgen.

Dus, het opruimen van de babyspullen, hoe groter, hoe beter natuurlijk want dat betekent meer plaats. En zo werd onder andere de verschoontafel al geëlimineerd, samen met de relax en de grote luiertas voor de eerste maanden. Daarbovenop vlogen ook stapels rompertjes, hydrofiele doeken en badcapes in maatje mini de deur uit.

Maar ook het park, AKA de box, werd weggebracht, tot grote verbazing van mijn mama. Waarom al die box weg doen?? Waar ga ik de kleinste spruit dan toch inzetten als ik bezig ben??

Dus… de babybox weg en je kind is nog maar net een jaar oud??

En begrijp me niet verkeerd, een veilige plaats om spruitje in te zetten als ik heel even iets moet halen op een ander verdiep (lach hier maar mee, maar een hoog smal herenhuis met 5 verdiepen is niet te onderschatten met een baby in huis) klinkt interessant… maar mijn spruit is helemaal niet “veilig” in dat park. Hij wordt er boos en gefrustreerd van en hij probeert er uit te klimmen. Dus wat heb ik er dan aan?

Mijn mama vond dat dus klinklare onzin!!! In haar tijd…

Awel, in haar tijd was het allemaal anders. Mijn oma, haar mama, had 7 kinderen en die werden respectievelijk geboren in ’51, ’53, ’56, ’57, ’58, ’61 en ’67.

Als je dan bedenkt dat zij én voor haar gezin én voor het huishouden én voor de dieren moest zorgen, dan kan je je wel voorstellen dat er niet veel baby-quality-time was. Oma zat in de tuin wel altijd ergens iets te doen. Als het nu een schaap was wat ze de nek omdraaide voor het eten of gewoon wat  patatten waren die uit het veld moesten, er werd altijd hard gewerkt.

Dus wat dan met die bende kinderen??? Awel, die zaten dus in het park. Hetzelfde formaat als wij nu nog gebruiken, in hout, zonder al te veel tralala. Vergeet de parkinleggers, spanbogen, omrandingen, mobieltjes of activiteitentapijten. Gewoon een houten box.  En daarin, niet één, niet twee maar soms drie kinderen. En niet tot ze één jaar oud waren, ook niet tot ze twee jaar oud waren, maar gemakkelijk tot ze drie jaar waren!!!!

Dus alle kinderen in de box tot ze drie zijn?

Ik wist niet wat ik hoorde met de verhalen van mijn oma. Hoe kan je nu zoveel kinderen hebben en zo kort achter elkaar? En hoe kan je die nu gewoon in een box laten spelen? Of speelden ze niet dan?

“Maar weenden jullie dan niet in die box als kind?”, vroeg ik haar. En toen moest mijn mama heel hard lachen. Want natuurlijk wenen baby’s en kinderen, dat is toch normaal!??<

Waarom doen wij mama’s dan tegenwoordig toch zoveel moeite om onze kinderen tevreden te houden?? Waarop proppen wij ze ook niet gewoon in een box? Waarom gaan sommigen van ons er onderdoor omdat ze te hard hun best doen? Werken, huishouden, echtgenote zijn én playmate van je kind!!

Creëerden ze vroeger monsters? Of doen wij dat nu? Maken wij kinderen die constant aandacht willen en geprikkeld willen worden? Die compleet fantasieloos worden omdat wij hen alles altijd aanreiken?

Maar dat is toch vreemd… want de reden waarom ik mijn kind niet laat huilen in de box is net omdat ik hem alles wil laten ontdekken…

Maar wat is dan “het juiste?”

Ik ben echt zo nieuwsgierig naar anderen hun “box-gebruik”!! Zijn er onder ons nog veel mama’s die de kinderen echt laten spelen in de box? Ik vraag me soms af als ik niet beter alleen de wieg had gebruikt voor de eerste maanden en daarna de relax in combinatie met een speeldekentje.

Waarom steken we ze in die box? Zodat we er niet over struikelen? Zodat ze niet op een koude vloer liggen? Maar moet je daarvoor dan echt zo een groot lomp ding in huis hebben?

En stel dat je je kind er ook nog inzet als hij kan rechtstaan en zitten en kruipen. Beperk je hem dan niet in zijn ontdekkingstocht? Of is het net gezond om je kind met dezelfde spulletjes in dezelfde omgeving te laten spelen, zodat hij zelf nieuwe dingen moet verzinnen? Een beetje zoals een voorleesboek, waarvan bewezen is dat het goed is als je meerdere keren hetzelfde verhaal vertelt…

Maar hoe gaat je kind goed leren kruipen dan? En ik hoor je nu zeggen “maar je moet hem er ook geen uren inzetten”, maar dat werd vroeger wèl gedaan. En let’s face it… die baby’s leerden ook gewoon kruipen en stappen…

Dus ik kan wèl dingen “gedaan krijgen” met een baby?

Heb ik het nu voor mezelf verprutst? Heb ik het voor mezelf moeilijk gemaakt door mijn kind al na een halfjaar niet meer in die box te zetten maar rond te laten kruipen? Waardoor ik nu lijk op een mystiek wezen met tien ogen en twintig armen?

Is het een kwestie van… gewoonte????

Ik heb het dus zelf verprutst…

En als er nog veel mama’s zoals mij komen dan zitten we binnenkort allemaal fulltime te babysitten op onze eigen kinderen. Hoe vanzelfsprekend word je dan als moeder? We willen niet dat ze, soms letterlijk, over ons heen lopen!

Dus mama’s en papa’s, nu hoor ik het toch graag eens van jullie…

To box, or not to box!

° Alice kijkt in de kringwinkel naar een playpen voor hondjes en mijmert even weg°