Kiezen we er zelf voor om leuke herinneringen te vergeten? ~ Life After Motherhood

Herinneringen...

Ik weet niet wie van jullie ooit de film Inside Out heeft gezien? Echt een aanrader voor jong en oud. En wat ik echt heel leuk er aan vond is hun manier van voorstellen van herinneringen. Elke herinnering is namelijk een bolletje, in de kleur van de emotie, dat ergens ligt opgeslagen in een groot magazijn, je hersens.

De bubbel hier zegt wel eens “bolletje weg mama” als hij iets vergeten is.

Maar dus, terug naar mijn verhaal.

Stel dat jij nu de kans zou krijgen om je eigen “bolletjes-magazijn” te bekijken... wat zou je dan zien?

Stel dat we de kleuren van de film even houden:

Rood = woede

Blauw = verdriet

Groen = afkeer

Paars = angst

Geel = plezier

Denk dan eens na over de kleuren?

Ik zie vooral veel geel met spikkels rood en blauw en maar heeeeeeel af en toe groen en paars.

Maar als ik nu eens kijk naar mijn mama (die niet met internet overweg kan en dus geen idee heeft dat ik haar als case gebruik haha) dan weet ik dat ook zij heeeeeeel veeeel gele bolletjes heeft. Mijn mama is sowieso de liefste mama ter wereld, en dat is echt zo, en ze is gewoon ook altijd tegen iedereen lief en leuk!!

Dus ook nu, op 61 jarige leeftijd, blijft mijn mama gele bolletjes maken.

Prachtig toch hè!!

Misschien denk je nu wel aan je eigen mama of papa en voel je ook dat heerlijke gevoel van liefde door je heen gaan.

Dus alles is mooi en goed en leuk?

Denk dan eens even over de herinneringen die je mama of papa ophaalt of de zaken die ze je vertellen.

Ook allemaal geel?

Misschien niet...

Bij de meerderheid van de mensen die ik ken overheersen namelijk de gesprekken over verdriet. Op een of andere manier kiezen we uit al die mooie gele bolletjes telkens de blauwe om over te praten... En dan zijn het vaak ook natuurlijk veel recentere herinneringen of gebeurtenissen...

Als ik mijn ouders bezig hoor of andere mensen van hun generatie, dan hoor ik gesprekken over ziektes, overlijdens, ongeluk, ...

Ik hoor zelden “weet je nog die ene keer dat tante Julia zo zat was dat ze van haar stoel viel?”

Of “Mijn dochter heeft twee kinderen en dat is toch prachtig om te zien hè”

Ze kiezen dus echt altijd blauwe bolletjes.

Opnieuw en opnieuw en opnieuw.

Is praten over verdriet dan leuker?

Mijn, lieve lieve lieve, mama vraagt me wel eens (in haar dialect dan natuurlijk):

“Weet je wie ooook al dood is? De dochter van die vrouw die getrouwd is met die man die vroeger ook bij de harmonie speelde. Die man was vroeger nog slager op de hoek naast die café van Jean. Je weet toch wie ik bedoel hè?”

Nope...

En natuurlijk is dit heel erg. Maar aangezien we die persoon beiden nauwelijks kennen is het dan toch gek dat dit soort gesprekken altijd de overhand heeft.

Dus waarom praten we er zo graag over?

Is het omdat die trieste gebeurtenissen dichterbij zitten dan die blije herinneringen?

Nee, dat denk ik niet, want er gebeuren nu nog steeds kei veel leuke gebeurtenissen...

Zou het dan een manier zijn om onze angsten te overwinnen?

Je zou eerst denken dat ze het doen om misschien het verdriet te verwerken. Maar gezien de zieke en dode mensen in de gesprekken vaak maar vage kennissen zijn zoek ik het verder.

Is over andere mensen hun pech en verdriet praten een manier om jezelf dankbaarder te maken dat jij nog oké bent?

Of wil je net jezelf al laten wennen aan het idee dat jou dat ook te wachten staat??

Want medeleven uiten op die manier lijkt mij onzin. Dan kan je beter tegen de persoon over wie het gaat iets liefs zeggen. Het feit dat er twee mensen over je praten als jij pech hebt helpt jou geen stap verder.

Kunnen we dus niet over positieve herinneringen praten en ons daardoor goed voelen? En genieten van wat we nu hebben?

Moeten we, of laat ik het nog anders stellen. Kunnen we ons voorbereiden voor de eventuele pech die ons nog te wachten staat? Nee!!!

Dus wat moeten we dan doen?

Als alle opa’s en oma’s nu eens over de leuke dingen die een hebben meegemaakt zouden praten, dan zou iedereen staan aan te schuiven om vrijwilligers werk in een bejaardenhuis te doen. Die mensen hebben zoveel meegemaakt, dat kan niet anders dan hilarisch zijn!!

Ik zie veel liever oude foto’s van toen mijn ouders kinderen waren, dan een stapel doodsprentjes! En toch is bij de oudere generatie net dat laatste sneller terug te vinden soms!!

Kan je dus aub erg goed voor je gele bolletjes zorgen en ze koesteren? Laat het stof maar op al die andere bolletjes vallen. Maar die gele, die moet je blijven opblinken.

En als je vandaag of morgen of later (niet te veel later hè!! Die mensen houden van bezoek) op bezoek gaat bij je ouders of grootouders, haal dan voor hun eens een paar mooie gele bolletjes van onder het stof zodat zij die van hun ook opblinken.

De kleine spruit kiest natuurlijk groen... naar aanleiding van die hap spinazie misschien?

° Mama, weet je nog die ene keer dat we naar een opendeurdag van een legerkazerne gingen en dat mijn broer zijn pantoffels nog aan had?°

x Alice x

BewarenBewaren

Kiezen we er zelf voor om leuke herinneringen te vergeten?