Pesten… Wat een lelijk woord… en toch hoor je het overal…

Zo kwam mijn (vierjarig) bubbeltje afgelopen week thuis van school en zei hij “mama, als een kindje een bril draagt en die valt stuk op de grond mag je daar niet mee lachen hè?”. “Dat is pesten hè mama?”

Yips, dat is inderdaad pesten… en ik zag hem daar zo lief en guitig staan… en ik werd ineens overspoeld door een golf van paniek… wat als hij ooit gepest gaat worden? Wat als hij ooit gaat pesten? Wat doe je dan als ouder?

Als ik nu al zie, naar klasgenootjes, die nu al kl°te opmerkingen geven over andere kinderen hun boekentas…. Omdat die niet van Spiderman of Cars is. Of dat er al kinderen worden uitgesloten… Hoe hou je zoiets dan in godsnaam tegen?

Ik zou zo graag een antwoord kunnen geven… Ik zou zo graag een heel artikel vol schrijven met goede tips… Maar helaas… Ik heb geen goede tips… Ik heb werkelijk geen idee. Ja, natuurlijk is liefde en aandacht en een goede opvoeding en dergelijke belangrijk… maar bon…  Zo simpel is het niet…

 

Wat ik wel weet is wat het met je doet… En ik wil eigenlijk mensen die gepest worden/werden een hart onder de riem steken. Jullie zijn uniek. Jullie zijn speciaal. En dat maakt het voor een leider die gevolgd wordt door kuddedieren heel gemakkelijk om net die unieke mensen eruit te pikken en ermee te lachen…

 

Toen ik drie jaar werd knipte mijn mama mijn haren. Een lekker fris coupeje moet ze gedacht hebben. Niks op tegen zou je denken. Maar ik kreeg net die dag ook een brilletje. Eentje wat ik zelf had mogen uitkiezen. En ik had er eentje met smurfjes op de zijkant uitgekozen… Omdat ik dat zo schattig vond…

Toen ik op school aankwam vroeg de juffrouw aan mama als ze haar zoontje kwam inschrijven… ze dacht dat ik een jongetje was. De rest van mijn kleuterklasjes en de eerste jaren van het lagere heb ik doorgebracht in sandalen met witte sokken erin en met mijn brilletje. Ik speelde blokfluit sinds mijn 7e en leerde nadien ook dwarsfluit. Ik zat in een koor en in een harmonie.

Ik was niet hip.  Ik was een seut. En ik wist het niet eens. Want ik was de grootste maar ook slimste van de klas… Dus ik voelde me goed. Mijn ouders vertelden me dat ik zo slim en flink en beleefd was en ik vond het geweldig om altijd het lievelingetje te zijn van de juffrouwen. Dat ik voor sport nooit gekozen werd (ik bleef gewoon als laatste over… Ik geraakte ook niet over de bok en ik had schrik van ballen) deerde me niet…. Werd ik gepest? Nee, ik had andere, slimme, vriendinnetjes en we wisten niet beter.

Maar eenmaal in het middelbaar werd alles anders. De meisjes waren gemener en ik was nog steeds “de seut”. Mijn brilletje werd ingeruild voor lenzen. Fijn! Maar toen kwamen de beugel én de steunzolen. Kromme tanden. Platvoeten. Pluizig krulhaar. Ik bleef de seut. De slimste van de klas was ik al niet meer. Die motivatie was weg.

Ik wilde zijn zoals de hippe meisjes! Die op vakantie gingen naar Spanje en die een Eastpak rugzak hadden. Ik ging in de zomer enkel naar museums met mijn ouders en ik had een leren boekentas. Zo met een inktvlek erop.

Ik hoorde er echt niet bij. En als iedereen hippe dingen ging doen, dan ging ik naar mijn koor repetities of naar de harmonie. Of op blokfluitkamp.  (hoor ik je daar nu giechelen??)

Ik herinner me nog hoe eenzaam ik me voelde. Was er een clubhuis waar iedereen naar toe ging? Dan was ik niet uitgenodigd. Op de speelplaats hing ik rond met een paar andere gelijkgestelde zieltjes. Ik vond meisjes niet meer leuk! Die stress om de eerste dag van de school alleen te staan. Om nooit uitgekozen te worden. Om er nooit bij te horen. Om geen vriendjes te hebben. Af-schu-we-lijk.

Dus ik werd anders… ik ging mijn eigen ding doen. Fases met lange leren jassen, rare muziek en foute vrienden, kwamen en gingen. Ik werd egoïstisch. Als dan toch niemand van me wakker lag, dan deed ik wel wat ik zelf leuk vond. Liefst nog iets wat mijn lieve ouders afkeurden. Ik dacht: als ik geen positieve aandacht meer kan krijgen van mijn omgeving dan maar negatieve. Ik ging roken, hing met foute vriendjes op foute plaatsen en stopte met muziek.

Maar toen, op mijn 18e, mocht ik op kot… In Brussel… Waar niemand me kende. Waar ik vanaf dag één de persoon kon zijn die ik wilde zijn. En ik vond het geweldig!!! Ik pikte de muziek terug op, amuseerde me rot op feestjes en ik maakte veel vrienden en vriendinnen. Die studies, daar is niet veel van in huis gekomen. Maar mijn persoonlijkheid is die periode dankbaar. Ik ontdekte er mijn roze bril (niet letterlijk hahaha, die smurfenbril was al fout genoeg. Lang leve de oogoperaties!) en mezelf!

 

En als ik nu al die “leiders” en populaire meisjes van vroeger tegenkom, dan denk ik: “ben ik blij dat ik altijd de “odd one out” was!!”. De meesten zijn onveranderd en al lang niet meer hip. Ze zijn allemaal… hetzelfde!! Er zit er niet één tussen met een creatief beroep of met een spannend leven. En daar is op zich ook niks mis mee, maar superieur, zoals ze zich vroeger zelf voordeden, dat zijn ze al lang niet meer.

 

En weet je? Ik ben fier op mijn gekke verleden. Mijn seutenverhalen zijn hilarisch. Als ik aan collega’s vertel over mijn kindertijd, dan liggen die altijd in een deuk. Wij kregen namelijk geen inlineskates toen het hip was, neenee, wij kregen zelfgemaakte (handige papa) stelten!! Of van die aanbindrolschaatsen…. En hoe genant ik dat toen ook vond, zo hilarisch vind ik het nu. Geef me een zaal vol publiek en ik krijg hem plat van het lachen…

En door de wilde fase na de seutenfase heb ik ook veel geleerd! Ik ben nu gelukkig getrouwd. Uitgaan? Aandacht vragen? Nachtenlang dansen? Ook dat kan ik zeggen “been there done that”

Ik ben nu oprecht gelukkig én tevreden met mijn keuzes en mijn leven. Ik heb namelijk zelf bewust al mijn keuzes gemaakt omdat een aantal pesters me dwongen overal stil bij te staan.

 

En mijn ouders? Die zie ik doodgraag!! En dat zeg ik ze ook, want wat zij allemaal voor me gedaan hebben is veel meer waard dan een vakantie naar Tenerife, een Eastpack rugzak of kabeltelevisie om Friends te kunnen zien!!!

 

x Alice x