Straffen, iets wat in elke opvoeding zit?

Straffen en corrigeren is iets wat we als ouder allemaal waarschijnlijk regelmatig wel eens doen. Maar ken of maak jij het verschil? Bij sommigen gaat er zelfs geen dag voorbij zonder dat er gestraft wordt! Maar wanneer doe je dit en werkt het wel?

De beste stuurlui…

De beste stuurlij staan aan wal ja. 🙂

Toen ik zelf nog geen kids had vond ik het fantastisch om advies te geven… à la Supernanny goes Dokter Spock had ik voor alles wel een suggestie, een idee, een opmerking of goed advies. Natuurlijk allemaal compleet ongevraagd!

Zo had het klein prinsesje van een vriendin eens beslist dat ze een gigantisch grote beer wilde in de supermarkt en er vervolgens compleet voor ging. Tranen, bubbels van snot uit de neus, de 100m vloerliggen, alles werd uit de kast gehaald. Tot grote ergernis van de vriendin en kwestie. Maar ik wist het wel hoor! We gingen er niet aan toegeven. Alsof haar hele toekomst er vanaf hing, alsof die ene keuze zou beslissen als het een verwend nest werd of een welopgevoed dametje… En ik gaf niet toe. Ook al wilde de mama er aan toegeven omdat ze er gewoon geen zin meer in had (iets met ‘pick your battles’?), ik bleef volharden, had ik gemogen had ìk stampvoetend op de grond gelegen om mijn punt duidelijk te maken. Maar dat doe je als volwassene niet meer natuurlijk.

Resultaat? Drama, snot, stress, nekzweet, schaamte en veel geïrriteerde blikken later zaten we terug in de auto onderweg naar huis, zonder beer!

Helaas werd die bij het volgende supermarktbezoek zonder mij wèl nog aangekocht! Onder ‘lichte’ druk natuurlijk.

Maar wat is dan het juiste? Gewoon straffen?

Wel, opvoeding is iets wat we allemaal doen maar waar we nooit een opleiding, e-learning of workshop voor volgende waarschijnlijk. Ik had dan ook geen idee van hoe het er echt aan toe zou gaan, tot ik zelf kids kreeg. Twee om precies te zijn. Niets vergeleken met de aantallen die de vorige generaties soms maakten maar ik heb er mijn handen mee vol.
Zet daar nog eens een hectische en chaotische echtgenoot bij en het plaatje is compleet.

En in al die orde, kuch kuch, loopt dus wel eens regelmatig iets verkeerd waardoor de nodige frustraties de kop op steken als de kids elke poging tot doorwerken en chaos ontwijken saboteren.

Alsof ze er een zesde zintuig voor hebben. Je moet nergens naar toe? Alles verloopt vlotjes. Je moet de deur op tijd uit? Alsof je de aarde de andere kant probeert uit de draaien.

En wat doe je dan?

Stimuleren? Informeren? Dirigeren?

Of frustreren?

Maar maar maar…

Maar moet je ze dan niet straffen? Moet je je kinderen niet gewoon straffen als ze niet luisteren?

En meestal gaat het daar fout…
De “als-dan”-zinnen vliegen in het rond (als je nu niet doorwerkt dan mag je geen tv kijken vanavond en andere vreemde dreigementen) en vermoedelijk komt er na enkele minuten wel eens een straf.

Maar kan of mag je een kind straffen als het niet doorwerkt? Kan of mag je een kind straffen als het iets niet doet wat je wel verwacht?

Wanneer straf je een kind dan eigenlijk?

De kans is groot dat je, als je er even over nadenkt, beseft dat straffen pas hoort te gebruiken als een kind iets mis doet.

Nu denk daar eens over na…

Als je kleintje met stift op de muur schrijft, doet hij dan iets mis? Ja! Maar wist hij dat? Wist hij dat het niet mocht? Als dat niet zo is, moet je hem dan wel straffen??
En dat is nu net het punt dat sommige ouders wel eens durven te vergeten!! Het is niet omdat jij vindt dat het fout is dat je kind dat ook beseft en dat je hem hiervoor moet straffen!
Als je wil dat je kind flink is dan moet je hem ook de kans geven om flink te zijn!!

Ik zie zo vaak mensen met kinderen die zich doodergeren maar niets zeggen om dan vervolgens ineens uit te vliegen tegen hun kinderen. Zo werkt het natuurlijk niet. Leg het eerst uit en corrigeer indien nodig. Pas als dat niet werkt heeft het in mijn ogen zin om te straffen.
Maak een verschil tussen corrigeren en straffen! Geef je kind de kans om zich beter te gedragen. Laat hem zich ontwikkelen.

Zij die onschuldig zijn werpe de eerste…

Ik maak die fout natuurlijk ook wel eens! Zo was ik laatst in de tram met de oudste en hij zat de hele tijd met zijn voet tegen de buggy van de kleinste te tikken. Ik ergerde me dood!! Maar in plaats van iets te zeggen bleef ik me ergeren en probeerde ik het te negeren. Om dan twee minuten later te snauwen dat hij er mee op moest houden.
Je raadt het al: kind snapt er niets van! En dan moet je ook nog weten dat mijn oudste Bubbeltje niet tegen onrecht kan en dus helemaal toeklapt op zo een moment. Ik voelde me zo schuldig! Maar het was dan ook mijn schuld!
Ik, als ouder, hoor mijn kind dingen te leren!! En dat lukt niet als je alleen maar straft!

Dus aan al die mensen die dagelijks in de winkel of de tram of op straat zie snauwen naar hun kinderen zonder waarschuwing:
Maak eens het verschil tussen leren en corrigeren of effectief straffen en geef jouw leuke kind de kans om zich goed te gedragen! Hoe zwaar jouw dag ook was misschien, de kids moeten er niet de dupe van zijn!!

Een beetje alsof je in een schoenenwinkel lief dat ene mooie paar laarzen in maat 39 vraagt en de verkoopster jou afsnauwt omdat ze al de hele dag niets anders doet dan andere f*cking maten van schoenen halen. Kan ik toch niets aan doen? Ik verdien toch die glimlach? Ik verdien toch haar hulp? Wel, dat verdienen jouw kids ook van jou!

Deze slideshow vereist JavaScript.

° Alice zegt voor de driehonderdduizendste keer tegen de oudste dat hij zijn schoenen moet aantrekken als we zeggen dat we gaan vertrekken°

x A x