Haaruitval na een zwangerschap

Haaruitval bij vrouwen… 

Diegenen die wel eens mijn artikels lezen weten dat ik een blij mensje ben en dat ik een heel positieve kijk op het leven heb. Toch ga ik er vandaag voor om een negatief artikel te schrijven. En met negatief bedoel ik niet mijn kijk erop, maar het item zelf…

°tromgeroffel°

Oh wacht, dat is nergens voor nodig want je las vast de titel al.

Haaruitval

Yes. Haaruitval…

En ik hoop echt dat de meesten onder jullie nu fronsen en denken: “huh? Nooit last van gehad”. In dat geval, klik gerust op een andere categorie en lees eens een blij artikel.

Maar sommigen onder jullie gaan misschien even zenuwachtig slikken. Want sommigen onder jullie weten waar ik het over heb.

Ik zal het even kaderen… Het was 2013, ik was een maand of drie ervoor bevallen van mijn kleine Bubbel en ik begon  te merken dat ik het moeilijker had om mijn haar leuk te stylen. Ze begonnen wat futlozer en friemeliger te worden en ik kreeg er niet meer echt gemakkelijk een bos krullen van gemaakt. En ik herinner me nog dat ik toen dacht: “och, dat is de shampoo, of het weer, of ik heb ze niet goed uitgespoeld”. Maar het werd vervelender en vervelender. En het was pas op een foto dat ik ineens dacht:

“WHAT THE F*CK?????”

Uitgedund haar…

Mijn haar was gewoon enorm uitgedund aan de zijkanten. En met uitgedund bedoel ik echt… weg aan het gaan… Ik had ineens van die inhammen aan mijn voorhoofd zoals mannen dit kunnen krijgen…

Als je kijkt op de eerste foto dan zie je wat ik bedoel met mijn haaruitval….

Op de tweede en derde foto heb ik alles geprobeerd om het te maskeren. Zijscheiding van kant wisselen, middenscheiding, andere producten, … noem maar op. En het gaf me zoveel stress telkens. 

Ik werd er ook echt verdrietig van. En het stomme is, er zijn vast mensen met minder haar, dus ik had op zich niets te klagen, maar dat gevoel dat je je haren verliest en de angst om blijvende kale plekken te krijgen is echt niet fijn. En daar gaat mijn blogpost dan ook over. Ik wil hier niet komen zeuren over iets minder haar, nee, ik wil diegenen die het hebben meegemaakt een hart onder de riem steken en ik wil het bespreekbaarder maken. Ik durfde het tegen niemand te zeggen… Zelfs niet tegen mijn man. 

Dan maar hulp zoeken!

Ik schaamde me toen ik er voor naar de dokter ging. En in plaats van oprecht te luisteren wimpelde die het af als “och och och, je hebt toch mooi haar, ik zie geen probleem. Neem maar wat supplementen en die haaruitval is zo voorbij.” Geen begrip, geen uitleg, niets waar ik me beter door zou voelen. Ik moest niet klagen, zo leek het wel! Er stond toch nog steeds een weelderige bos op mijn hoofd? Maar ik wilde weten als het “normaal” was en wanneer het weg zou gaan! Ik wilde horen dat het inderdaad niet leuk was maar dat ik, mits wat extra rust (of toch iets wat er lijkt, want ja, zo een pasgeboren spruit in huis, you know) en misschien de juiste voeding of supplementen dat het binnen drie weken over zou zijn. Ik wilde geen vage info!

Maar ik kreeg dus Alline (niet gesponsord!) aangeraden en ik denk dat ik het een maandje heb volgehouden. Als het echt hielp weet ik niet. Ik weet wel dat ik zelf ineens meer aan mezelf begon te denken. Want ik was net gestopt met borstvoeding geven en ik merkte ook echt dat ik zelf niet genoeg meer vitamines over had voor mijn eigen lichaam.

Dokter Google?

Natuurlijk had ik ook eerst Dokter Google eens geraadpleegd en daar stuit je echt op een overvloed aan forums met paniekerige berichten, maar je vindt nauwelijks interessante en betrouwbare artikels die het probleem van haaruitval aanhalen en toelichten. Ze zeggen allemaal min of meer hetzelfde en dat is dat je tijdens je zwangerschap minder haarverlies dan anders zal hebben en dat deze haren tot een viertal maanden na je bevalling pas zullen uitvallen. 

Maar nergens melden ze echt dat het dramatischer dan dat kan zijn en wat je er aan kan doen.

Ben ik dan misschien een alleenstaand geval? Nee, want de fora staan er vol van… en mijn zusje Rose (je weet wel, die andere fervente blogster op deze site) had er ook last van. Ik herinner me nog dat ze ook pas bevallen was en naast me in de keuken stond en ineens zag ik het! Ook van die fiezelige haartjes op dezelfde plaats als waar ik toen zoveel last had! En ik dacht toen nog… “zou ik haar durven aanspreken? Weet ze het zelf? Kan ik haar kwetsen?”

En toen dacht ik: f*ck dat kwetsen, ze moet weten dat ze niet alleen is! Ik heb haar dus inderdaad erover aangesproken en ik heb haar de restanten van mijn Alline kuur bezorgd. 

Er is trouwens nog een dame die hier heel openlijk over heeft geschreven, namelijk modelmummy. Ze schreef er indertijd een blog over maar die is helaas offline. Zij is namelijk voor een haartransplantatie gegaan omdat het bij haar blijvend was geworden.

Dus wat dan na de bevalling?

Wel, even terug naar de moraal van het verhaal.

Ik schrijf dit artikel om sommigen onder jullie te laten weten dat jullie niet alleen zijn. Dit is niet bedoeld als angst-aanjager voor zwangere dames.

Dit is wel bedoeld als waarschuwing dat je jezelf nooit mag vergeten. De tijden na je bevalling zijn heel speciaal en heel mooi maar ook vermoeiend.

De totale tijd van dunner haar was bij mij een week of drie waarin ik echt ineens kon “schedelkijken” vooraan. Na die drietal weken waren de haartjes al fluffy genoeg om het amper merkbaar te maken. Mijn haar was nog wel wat weerbarstiger, maar dat ging ook over nadien.

Ohja, en niet onbelangrijk… zowel ik als Rose wapperen ondertussen weer met onze volle manen alsof het nooit anders was.

Ik heb ondertussen ook een tweede Spruitje ter wereld gebracht en daar heb ik echt opgelet met mijn voeding én daar heb ik extra vitamines ingenomen waardoor het amper merkbaar was. Laat je dus niet ontmoedigen als jij nu panikeert en veel haar verliest.

°Rose en Alice doen een Pantèneschwung met een gelukzalige glimlach op hun snoet°

°Alice frummelt haar haar terug uit de struik die te dichtbij stond°

x A x