Moederschap

Kan je cool zijn en emoties hebben?? #boyslife

Kan-je-emoties-hebben-en-cool-zijn-2.jpg

Emoties…. de kans is groot dat veel vrouwen die dit woord lezen nu aan het glimlachen zijn en dat veel mannen die dit lezen nu vooral “yikes” denken. Want emoties, dat is me wat!!

Emoties??!!

Ik schreef al eerder dat je als mama gezegend wordt met mommysuperpowers die er voor zorgen dat je ineens voor het gekste ding kan wenen en dat je je dus erg bewust wordt van je emoties. En zelf vind ik dat helemaal niet erg, want die emoties zorgen er ook voor dat ik het leven en heel veel andere zaken eens zo hard apprecieer. Mijn lichaam reageert namelijk echt op bepaalde zaken. Zie ik bijvoorbeeld iets gelukzaligs of moois of engs dan reageert mijn lichaam en mijn hersenpannetje en dan heb ik dus… emoties! Yes!!!! En die emotie is elke keer weer een moment waarop ik besef hoe goed ik het wel niet heb of hoe dankbaar ik me voel voor mijn gezin, mijn job, mijn vrienden, … 

Maar… mijn man, en vermoedelijk vele mannen, liggen niet zo wakker van al die emoties en willen of kunnen hier dus niet altijd even goed mee omgaan. Zij vinden het eerder onzin. Ja, oké, er wordt een baby geboren op Tv, So what??? Dat gebeurt elke dag toch? En ja, ik zie dat koppeltje trouwen en die zullen elkaar dan wel graag zien maar so what? Wij zien elkaar toch ook graag?? Veel meer kan ik meestal niet verwachten van de mannen in mijn omgeving…

Terwijl ik dus nu al, terwijl ik het nog maar schrijf, denk: “maar een baby is zo mooi en en bijzonder!!!! En mensen die trouwen, dat is toch keischattiggggggg…

Zijn mannen anders?

Ja, je voelt het al. Mannen komen van Kweeniewaar, en wij komen van Planeet Emoticon

Maar wat is nu het juiste?? Of het meest natuurlijke?? 

We worden allemaal toch met een vergelijkbaar startpakket geboren? En daar zitten onze emoties toch in? Tenzij je natuurlijk een seriemoordenaar of dergelijke bent, maar daar wil ik niet aan denken. Dus dat betekent toch dat mannen en vrouwen beiden emoties bevatten? Als je bijvoorbeeld kijkt naar baby’s en kleine kindjes… die reageren toch als ze blij zijn, of verdrietig of bang?

Dus waar gaat het dan “mis”?

Waar verandert het dan? Ligt het soms aan ons? Voeden wij nog steeds, anno 2018, onze kinderen verschillend op? Mag een meisje wat net gevallen is wenen en getroost worden en mag een jongen dat niet omdat hij stoer moet zijn? Want wie zit nu te wachten op een echtgenoot die weent als hij zich pijn doet? Maar zit die echtgenoot wel te wachten op een vrouw die weent? Dus moeten we misschien eens harder worden voor de meisjes? Of wat dacht je van… geen onderscheid maken??

En wat met al die andere emoties? Zijn je kinderen bang? Dan vertel je ze dat het nergens voor nodig is. Zijn ze boos, dan eis je dat ze rustig blijven en zijn te uitgelaten dan vertel je ze dat ze het wat rustiger aan moeten doen. Klinkt logisch toch? Maar als je dat nu vanop een afstandje bekijkt… dan ben je eigenlijk je kinderen een beetje emotioneel aan het afvlakken…

En waarom vinden jongens “onverschillig” cool?? Waarom zie je zo vaak van die tieners die over straat lopen met een “i couldn’t care less” mentaliteit? Hoe halen ze het in hun hoofd dat dit cool en stoer is? Doen wij dit? Doet de maatschappij dit? Gebeurt dit vanzelf?

Dus wat verwachten we dan?

Wat willen we eigenlijk? Kan je dit eigenlijk generaliseren? Kan je beslissen hoeveel procent we van elke emotie willen? En is er dan een verschil in geslacht nodig?

Voor mij graag een kind met 75% blijheid, 10% enthousiasme, 0% kwaadheid, angst en verdriet.

Nee natuurlijk niet! Wat dan met verdriet als er iemand sterft? Of kwaadheid als hij moet opkomen voor zijn eigen rechten? En denk eens aan angst als hij te veel durft en op de vensterbank van het tiende verdiep staat te tapdansen?

Je merkt het al, we hebben al die emoties nodig… Alleen vullen we de emmertjes zèlf vaak al verschillend bij onze kinderen en gaan we dan als volwassenen ons de vraag stellen waarom er zo een verschil zit tussen mannen en vrouwen.

Dus als je kindje valt, boos wordt of heel enthousiast zit rond te rennen… denk dan bij jezelf eens na: “welke waarden wil ik mijn kinderen meegeven?”

En natuurlijk kan je niet alle emoties zomaar toelaten, niemand zit te wachten op een hysterische huilpeuter natuurlijk! Maar wees ook niet te zwart-wit.

En denk er ook aan dat we eigenlijk al genoeg zaken afvlakken. Wist je dat 98% van de vijfjarigen door een NASA test gescoord werden als creatieve geniusjes… Vijf jaar later was nog maar 30% een creatieve duizendpoot en op hun 15e werd nog maar 12% gescoord als erg creatief…  We proberen dus niet alleen op het vlak van emoties onze kinderen in bepaalde vakjes te proppen…

 

Think about it…

 

°Alice raapt Bubbel op die net struikelde over een lege kookpot waarin hij onzichtbare spaghetti aan het maken was en geeft hem een dikke knuffel en zegt “Helpen die traantjes tegen de pijn, flinkerd? Kom hier! Dan wrijven we samen. “°

 

x A x

 

Dol op hersenspinsels en vreemde theorieën, verslaafd aan To-Do lijstjes en goede voornemens. Getrouwd met "The Husband" en mama van "de Bubbel" en "de Spruit".

Reageer ook even, dat vinden we leuk!

%d