Niets schattigers toch dan kinderen die dromen? Kinderen die te pas en te onpas melden dat ze later iets willen worden als ze groot zijn… Als ik groot ben dan… Die kinderlijke onschuld waarbij hun hele toekomst gelinkt wordt aan hun eigen lichaamslengte (GROOT zijn). Heerlijk toch! Op één of andere manier is het voor hun zo vanzelfsprekend dat ze iets zullen worden eens de vereiste lengte bereikt is. Er voor werken? Nah, dat moet niet. Gewoon groeien. Dat is voldoende. En weet je? Uiteindelijk is het dat soms ook. Als je ziet hoeveel ouders doen voor hun kinderen tegenwoordig. Er zijn kinderen waarbij alle dromen elke keer weer gerealiseerd…

Opvoeden als een supermommy  Ik herinner me nog de beginjaren van mijn Little One. Die fase die rond een maand of negen begint als ze ineens zichzelf kunnen voortbewegen, hoe creatief ook, en dat ze eindelijk aan de knopjes van je dvd-speler kunnen of iets van tafel kunnen grissen. En ik herinner me ook de frustraties dat het met zich mee bracht. Ik werd er echt gek van. Ik denk dat ik zeker honderd keer op een dag zei “dat mag niet” en vervolgens mijn Little One verplaatste naar veiligere zones in mijn huis. Maar het was pas toen ik bij mijn ouders op bezoek ging dat ik me echt begon te ergeren en er niet…

Luisteren… als er iets is waar we als ouder wel eens tegenop lopen, dan zijn het wel de luister-skills van je kroost. Niets zo irritant als zaken tig keer moeten herhalen omdat die kids niet luisteren. Maar luister jij zelf ook? Blablablabla Als mama van twee kleinere kinderen (nu 7 en 3) hoor ik het woord mama (of “Anne”, uitgesproken als anné en Turks voor mama) enkele duizenden keren per dag. Ooit overwoog ik om het eens te tellen, maar na een halfuur gaf ik het helaas al op. Maar we weten allemaal dat onze kinderen graag aandacht krijgen. Er is altijd wel iets dat ze willen vertellen of vragen.…