Mag je klagen als je ziek bent?
Is het oké om als mama tegen je kinderen te klagen als je zelf ziek bent?
Terwijl ik dit schrijf lig ik met de griep op de zetel. De oudste, mijn lieve Bubbel, zit alleen aan de tafel zijn diertjespasta met worstjes op te eten. De kleinste, mijn schattig Spruitje, ligt boven in zijn bedje voor zijn middagdutje. Een middagdutje wat hij goed kan gebruiken want hij is ook ziek. En ik lig dus uitgeteld op de zetel met koorts. De Husband is er niet, want die moet les geven op zaterdag. Dat betekent dus dat ik er alleen voor sta.
Als ik op dit moment rond me kijk dan voel ik me een loedermoeder. Op de grond ligt er overal speelgoed, de zetel ligt bezaaid met zakdoekjes en nog meer speelgoed, op tafel staat de lege fles van deze morgen nog, naast het lege bakje groentepap wat Thank You Lord in de diepvries zat. De afwas begint zich op te stapelen en ik kijk er nu al tegenop om fruitpap te maken. Het idee dat ik nog een zestal uren te overbruggen heb alvorens ik die kleine schatjes van patatjes in bed kan leggen put me nu al uit.
Mag ik even rust aub?
Yips. Ik ga er niet onderuit komen. Als mama zal ik zal verder moeten. Ziek of niet ziek. En natuurlijk is een griepje niks vergeleken met alleenstaande mama’s of mama’s die zelf hulpbehoevend zijn en ik ga me heus niet wentelen in zelfmedelijden. Dadelijk zal ik wel opstaan en in actie schieten en mijn best doen voor die twee knulletjes.
Maar mag je eigenlijk tegen hen klagen?
Moet je gewoon doen alsof er niets aan de hand is en maar gewoon verder gaan? Moet je jezelf dan maar weer volledig vanzelfsprekend maken? Is dat de bedoeling? Want iedereen weet hoe hard ik dat woord verafschuw…
Mag ik tegen Bubbel zeggen dat mama ziek is en dat hij rustig moet blijven?? Ik heb het geprobeerd, maar hij lijkt het niet te snappen. Die ene poging waarbij ik zeg dat alles pijn doet zegt hij “ik heb ook pijn, kijk!”. Om dan vervolgens een mini klein wondje te laten zien op zijn hand. En dan denk ik: “wat verwachtte je dan?” Want ja, kan ik nu echt verwachten dat die pruts snapt dat ik ziek ben? Nee, vast niet, maar als ik altijd maar doe alsof er niets aan de hand is snapt hij het misschien nooit?!?!
Is het dan misschien dan toch geen slecht idee om hem te… laten we het sensibiliseren noemen. 🙂 Als ik af en toe een beetje klaag en uitleg dat niet alles zo vanzelfsprekend is, zou dat dan helpen? Ik bedoel, komaan, wij mama’s doen alles!! Eten maken, opruimen, kleren wassen, boterhammetjes smeren, naar school brengen, troosten, spelletjes spelen, het bedje lekker opmaken, werken om geld te verdienen, alles proper houden, … en ga zo maar verder. Moeten we dat dan maar allemaal gewoon maar doen? Mogen we dat af en toe eens niet vermelden zodat ze weten wat dit inhoudt??
Mijn mama is onuitputbaar… maar is dat ook zo? En is dat het juiste voorbeeld?
Dus is klagen dan wel een goed plan?
Maar ik wil hen niet altijd laten helpen. Bij leuke taken zoals koken ( wat roeren in een pan) of de was doen (op de knopjes duwen of kleren in het machine gooien) vraag ik zeker al hulp, maar ik wil mijn kids vooral laten genieten. Dus dan toch maar niets aan hun vragen en alles dan maar weer zelf doen??
Ik ben er nog steeds niet uit. Maar ik weet wel dat elke ouder op deze aardbol een medaille verdient.
°Alice sleept zich uit de zetel en speelt Monopoly met de oudste terwijl de kleinste zijn fruitpap uit lubbert. °
Alice
Dol op hersenspinsels en vreemde theorieën, verslaafd aan To-Do lijstjes en goede voornemens. Getrouwd met "The Husband" en mama van "de Bubbel" en "de Spruit".
Dit vind je misschien ook leuk
Als je even geen tijd vindt om te bloggen…
Wanneer iemand anders je zwangerschap verklapt
