Kan jij jongleren? Met duizend ballen tegelijk?

Nee? Ik wel!

Althans, zo voelt mijn huishouden toch elke dag.

De dagelijkse chaos waarin je je uiterste best doet om een goede moeder, een leuke echtgenote, een enthousiaste vriendin en een toffe collega te zijn is niet te onderschatten. Er komt dagelijks zoveel op je af dat je blij bent als er iemand je helpt om al je balletjes hoog te houden. Voor velen onder ons bestaat een huishouden uit twee partners waardoor de “struggle” gedeeld wordt, maar natuurlijk zijn er ook genoeg plaatsen waar er maar één iemand is omdat er geen partner is of omdat de man nog steeds denkt dat het huishouden voor de vrouw is.

°Alice kijkt even veelbeduidend naar The Husband°

Heb je soms ook zin om te gillen?

Of om één van je kids achter het behang te plakken? Vraag je je wel eens af waarom je dit eigenlijk allemaal doet? En misschien vraag je je dan ook wel eens af waar nu in hemelsnaam dat standbeeld of die medaille blijft die je dubbel en dik verdiend hebt met je prestaties als ouder.

Maar dat standbeeld, dat komt er waarschijnlijk niet… En die medaille ook niet. Je mag blij zijn als er überhaupt iemand ooit dankjewel tegen je zegt voor je mama of papa-taken want eigenlijk is het vanzelfsprekend dat je dat gewoon doet.

En toen ik daar het laatst over nadacht voelde ik wat frustraties omhoog pruttelen. En hoe langer ik er over nadacht hoe meer ik vond dat het niet oké was dat ik, als mama, zo als vanzelfsprekend wordt gezien. Maar toen begon het me te dagen dat ook ik ouders heb…

Mijn lieve, lieve ouders!

Mijn papa is in de zeventig, mijn mama midden zestig. Ze hebben een groentetuin groter dan mijn volledig stuk grond en zijn nog steeds elke dag aan het werk in hun huis of de tuin. Als ze tenminste geen vrijwilligerswerk aan het doen zijn. Of iemand eitjes of peterselie of courgettes uit de tuin aan het brengen zijn. Of al die groenten aan “het inmaken” zijn.

Twee mensen die voor mij en mijn broer elke dag zonder pruttelen gezorgd hebben. Die mijn puberteit met lede ogen moesten aankijken (sorry daarvoor!) en die daarna de ene slapeloze nacht na de andere hadden omdat ik alleen was gaan wonen in Brussel en me nogal amuseerde…

Die twee mensen, die al een heel leven achter de rug hebben… die staan nu nog steeds altijd klaar voor mijn kids, of die van Rose, als iemand van ons weer een °blip° in zijn planning heeft.

Nooit pruttelen ze tegen, nooit is het te veel gevraagd. Als ik een weekend bij hen blijf slapen (omdat ze te ver wonen om er een op-en-afje van te maken) laat mijn lieve mama mij altijd lekker uitslapen en haalt zij mijn kids uit hun lekker bedje. Er wordt voor ons gekookt en er wordt voor ons gezorgd. Nooit wordt iets teruggevraagd.

En ik vind dat ik een medaille verdien?

What about them?!

Dus toen dacht ik: laten we eerst hen eens in de bloemetjes zetten!

Nu bestel ik zelf regelmatig bloemen via Greetz omdat ze dit zo handig leveren (de bloemen zitten mèt water in een doos verpakt, geen stresskes als het ergens een dag aan de voordeur staat dus) maar ik wilde zo graag zèlf hun gezichten zien als ze de doos zouden krijgen. En vooral dat van mijn mama…

Dus dan maar aankopen ergens? Nein, non, neen, geen optie. Een anderhalf-uur-durende autorit overleven die bloemen nooit.

Dan maar laten leveren bij ons Rose! Want die woont gelukkig wèl dichtbij mijn ouders. Dus, zo gezegd, zo gedaan, bloemetjes, mèt gepersonaliseerde kaart besteld en een weekendje “opa & oma” gepland bij mijn ouders.

De autorit van Rose tot bij mijn ouders ging gelukkig vlotjes! (zelfs toen de hele doos omviel toen ik moest remmen. Chanceke dat het water niet uit dat reservoir kan lekken waar de bloemen inzitten en dat de vaas goed verpakt zat!)

Nu was mijn plan om ze dus zelf aan de voordeur af te zetten en me te verstoppen in de struiken, want ik wilde wel een leuke foto van mama haar verbaasd gezicht trekken…

Zo gezegd, zo gedaan!

Doos aan de voordeur, belletje trek en de struiken in…

Maar toen verprutste opa de verrassing!!!!

Het is altijd mijn mama, oma, die de deur opent, maar nu deed opa het!! Hij nam gewoon de doos, keek me droog aan toen ik uit de struiken kwam gesprongen voor die ene leuke foto, die ook nog eens wazig is, en zette de doos in de gang!!

In de gang! Alsof het rommel was. Dus ik moest ook nog eens vragen om ze aan mama te geven.

°diepe zucht°

En dan keek mama er ook nog eens naar alsof het iets louche was!

En dan zou je denken dat mama een mooie bos bloemen wel zou appreciëren, maar die snapte het niet en durfde de doos niet open te doen waardoor mijn oudste Bubbeltje de doos moest open doen…

°nog diepere zucht°

Gelukkig had ik er een kaartje bij besteld met de nodige dank je wel woordjes en was ze na het lezen van de kaart (ik bedoel niet dat ze van de kaart was maar de kaart gelezen had, snappie?) en het zien van de bloemen wel heel blij! De kaart heeft ondertussen ook een vast plaatsje gekregen in (een van de) boekenkast(en). 🙂

Al zei ze achteraf dat ze toch liever een plant had gekregen…

…

°Alice noteert mentaal dat ze de volgende keer bij Greetz een plantje in plaats van een bloemetje bestelt°

En als je je nu nog afvraagt wat mijn opa er van vond?

Wel, die zei helemaal niks. Zo is hij nu eenmaal. Maar gedurende de hele week dat de bloemetjes er nog mooi op stonden liet hij ze wel aan iedereen zien die op bezoek kwam!!

Wat denk je? Missie geslaagd? Zet jij je ouders of je back-up-kids-caretakers wel eens in de bloemetjes?

x A x

°Alice ziet dat ze een Monstera Plant verkopen bij Greetz… misschien is dat wel iets voor thuis en dan neemt oma zelf maar een stekje ervan de volgende keer°