Bevallen zonder horror #Bevallingsverhaal
Het moment waar je 9 maanden lang naar uitkijkt, maar tegelijkertijd ook helemaal niet!
Ik had het bevallingsverhaal van Alice gelezen en buiten het feit dat we allebei mama zijn geworden van een zoontje, kunnen onze verhalen niet meer verschillen.
En hoewel de meeste bevallingsverhalen – die op het internet verschijnen – vol bloed, zweet en tranen zitten, kan ik vertellen dat het ook anders kan 🙂
Het monstertje was uitgeteld voor de vierde. Maar de vierde ging voorbij, de vijfde ging voorbij, de zesde ging voorbij…
Uiteindelijk op de negende begonnen mijn weeën. Na een verplicht verblijf in het ziekenhuis, omwille van een wee om de vijf minuten, werd ik de tiende alweer naar huis gestuurd…
Op de elfde, de derde dag met milde weeën, moest ik op controle gaan bij de vroedvrouwen.
“Ge moogt nog even naar huis gaan en dan moogt ge terugkomen om te bevallen” Huh??? Oké, even naar huis om de hond eten te geven en terug naar het ziekenhuis met al wat heftigere weeën.
Toen ik de gang door liep, op weg naar het verloskwartier, keek ik naar de klok: iets na 18u.
Omdat ik al vijf centimeter opening had, hadden ze besloten om mijn water te breken (waar je dus niets van voelt!).
Daarna werden de weeën snel erger. Of die indruk meende ik toch af te lezen van het gezicht van de vroedvrouw die terug de kamer binnenkwam nadat ze even weg was geweest.
Om 19:06 is de laatste foto van de monitor gemaakt, daarna mocht ik in bad gaan zitten, wat ik wel een beetje gênant vond aangezien er normaal geen onbekende vrouw bij me op de badkamer staat. Mijn man zat naast het bad, lief te kijken en te zwijgen, zoals ik hem had gevraagd.
De vroedvrouw zat op de badrand en belde met de gynaecoloog.
‘Er zijn er drie binnen, eentje is net binnen’
Ik was al eventjes binnen, dus dat was ik niet
‘Eentje heeft epidurale gevraagd’
Nope, not me
‘En eentje staat op het punt te bevallen dus u moet nu komen.’
Als ik niet één van die eerste twee ben, dan ben ik die laatste… dat betekend dat ik nu ga bevallen! Na die gevolgtrekking maakte ik in gedachten een vreugdesprongetje.
En ja, ik mocht uit het bad en op de tafel gaan liggen. De gynaecoloog had zijn avondeten moeten laten staan.
“Als je een wee voelt mag je persen” maar om eerlijk te zijn voelde ik niets meer, of er was geen verschil meer in gevoelens, ik weet het niet, maar ik perste dus maar gewoon wanneer ik dacht dat het moest. De vroedvrouw zei op de juiste momenten wanneer ik moest ademen (want dat vergat ik blijkbaar af en toe) en mijn man stond naast me, niet te supporteren. Mijn man wist dat hij drie dingen niet mocht zeggen, en daar hield hij zich perfect aan. Geen ‘Je bent goed bezig!’, geen ‘Je bent er bijna’ en geen ‘nog even volhouden’.
Op een bepaald moment voelde ik wel “iets” scheuren. Dus een knipje tegen het verderscheuren en ik kon verder doen. Ik denk niet dat het 1 seconde van de tijd heeft ingenomen.
Toen zij de gynaecoloog: ‘neem hem hem maar.’ En bij dit stuk verteld mijn man altijd dat hij nog nooit iemand zo snel voorover zag plooien… En inderdaad, ik ben een halve seconde verbaasd geweest omdat ik mijn kindje zelf ‘eruit’ mocht halen. En toen ik voorover plooide en dat kindje vastnam, besefte ik pas: o ja, dat is waar ook, daarom doe ik dit. Ik krijg een kindje.
In het hele persgebeuren was ik zo bezig met het goed te willen doen dat ik totaal niet meer had gedacht aan de reden. En toen lag hij daar, bovenop mijn buik om 20:03. Een klein beetje wit maar totaal niet zo vies vettig als je op tv zou zien.
De placenta nog en toen een vreemde blik van de vroedvrouw naar de gynaecoloog. (Die blik had ik overigens zelf niet gezien, maar mijn man des te meer.) We hadden een “gelukskindje”, zo noemde de gynaecoloog het: onze actieveling was door een lus in zijn navelstreng gekropen en had er zo een knoop ingelegd. Gelukkig was hij niet aangetrokken!
Mijn man knipte de navelstreng door en terwijl ik werd gehecht, werd het monstertje gecontroleerd. “Hij heeft een verdoken dikke kop”. Dit zijn de letterlijke woorden van de gynaecoloog. Kan je nagaan…
Het monstertje werd aangelegd voor zijn eerste maaltijd en de man pleegde de nodige telefoontjes.
Weg buik, hallo kindje. Hallo tweede man in mijn leven.
x Rose x
2 reacties
Pingback:
Pingback: