Geschreven door Alice

Ik zit nu in de laatste weken voor mijn bevalling en ik voel mezelf een draak. Nee, correctie, het gaat niet alleen over voelen… ik BEN een draak. Ik ben een rasechte pregzilla geworden. Af-schu-we-lijk.

Na jaren aan de pil gezeten te hebben en nooit last te hebben gehad van PMS of al die andere zaken kom ik nu mezelf elke dag tien keer tegen en ik vind het niet mooi om te zien.

Hoe bedoel je, last van hormonen??

Aan alle dames die last hebben van hun hormonen voor of tijdens hun regels, of aan alle anderen die door externe factoren hun hormonenhuishouding in de war zien gaan zoals zwangeren, of aan dames in de menopauze of door medicatie… CHAPEAU! Echt werkelijk chapeau dat jullie dit met de glimlach doorstaan.  Petje af dat jullie niemand neersteken.

Aan alle mannen die denken: mijn vrouw heeft weer haar regels en ze is weer “ambetant”?! Jullie hebben geen idee! Een medaille verdient die vrouw van je! Waarom een medaille? Omdat ze nog niet al het serviesgoed uit de kast heeft geflikkerd.

Of een standbeeld omdat ze je nog niet gemept heeft en een medaille omdat ze niet in het midden van de straat begint te krijsen dat ze er genoeg van heeft.

Er zijn nu vast vrouwen (zoals ik vroeger) die denken: waar heeft ze het over? Ze overdrijft!

Maar er zijn vast ook een pak vrouwen die dit lezen en denken: Hell yeah! Amen!

Maar wat doen die hormonen dan fout?

Ik ben nu zo een twee weken van mijn geplande bevalling verwijderd en ik denk dat ik al een week of drie echt moodswings heb. Het is op dit moment zo erg dat ik ’s avonds in mijn man zijn arm duik en zeg “vandaag was een goede dag he schat” als ik voor een keer eens géén zakdoekjes nodig had voor een of ander drama door de dag. En op die zeldzame dagen wrijft mijn mannetje me over mijn rug en zegt hij “ik zie je graag schatje” en soms, heel soms, is dat genoeg om alsnog de dag te verprutsen met een emotionele uitbarsting. 😀

Hoe gebeurt nu zoiets? Hoe kan een perfect normale (ja hoor, ik ben perfect normaal in andere omstandigheden) vrouw ineens zo veranderen? Wel, hormonen! Yes! HOR-MO-NEN! Ik zou kunnen Googelen naar een wetenschappelijk ondersteunend artikel, maar daar heb ik geen zin in. Ik weet hoe ik “normaal” ben en ik weet dat ik het nu niet ben. Is dat niet voldoende bewijs?

Dus hoe gaat dat er bij ons aan toe dan?

Wel, je kan het een beetje zien als een aantal glijbanen. Je staat ’s ochtends op en je start je dag bovenaan. Je zet je af en je glijdt fijn door de dag heen. Op een normale dag zou ik dus er fijn doorheen sliden en ’s avonds fijn eruit vliegen met een glimlach.

Glijbanen?? Rollercoaster??

Nu dus niet. Nu besef ik op sommige dagen al na een paar minuten dat ik de verkeerde “rollercoaster” koos. En vanaf dan gaat het alleen maar fouter. In plaats van te denken: “ik kies morgen wel een andere, laten we hier het beste van maken, er komt sowieso een einde aan” gebeurt er iets heel anders in mijn brein. Ik begin namelijk nog harder rond me te kijken en me te focussen op alles wat ik niet goed vind. Vervolgens ga ik halverwege mezelf tegenhouden en panikeren en vloeken dat ik er niet zomaar uit kan. Het idee dat ik het beste gewoon naar beneden kan glijden gaat er op dat moment niet in. Ik blijf compleet hangen in het slechte en begin te panikeren. Kom ik hier ooit wel uit? Wat als die !@# glijbaan nog dagen duurt??

En ik weet dat het onzin is. Mijn gezond verstand weet dat ik overdrijf. Maar mijn emoties reageren hier omgekeerd op. In plaats van dat fameus gezond verstand gelijk te geven gaan mijn emoties me vertellen dat ik echt wel zelf vervelend doe. Want ik weet zelf dat het verkeerd is. Dus  zo maak ik mezelf helemaal gek. Want ik kies er zelf voor om alleen het negatieve te zien.

Mijn brein roept op zo een moment “It’s all a state of mind” maar die hormonen die sturen tranen van frustraties en die geven me zin om boos te worden. Boos op mezelf. Boos op iemand anders die op dat moment toevallig in de buurt is.

Die kan  het allemaal gelukkig nog wat relativeren en die weet wanneer hij moet troosten of wanneer hij best uit de buurt blijft. En nu weet ik zelf ook dat eens die kleine ukkepuk er is, die hormonen ook weer gaan luisteren. *You wish!* Pas-bevallen-Rose heeft even in je artikel gehackt… 

Maar ik wil toch even zeggen aan alle mensen die er zelf last van hebben en die er niets aan kunnen doen: Maak jezelf niet gek. Geef lekker die hormonen de schuld en blijf focussen op dat einde van die glijbaan. Hoe zeggen ze dat ook weer? Er is altijd licht aan het einde van de tunnel. Dus ga jezelf niet vastzitten, maar blijf glijden.

En als je nog een leuke spreuk voor aan de muur wil ofzo… it’s all a state of mind

x Alice x