2 is te weinig, 3 is te veel…

Als reactie op een ouder artikel: Wij zijn knettergek!

Voor de meesten kwam het niet echt als een verrassing. Blijkbaar wist iedereen al dat we voor drie kinderen zouden gaan. Zelfs voordat wij het wisten… Hetgeen ze wel even op voorhand mochten zeggen, dat zou ons veel kopzorgen hebben bespaard 😉
Want het feit is, er is geen logische verklaring. 1 kind, laat staan twee of drie kinderen “willen” is niet rationeel. Totaal niet.

Er zijn meer waarom-niet redenen dan waarom-wel…

Maar ergens knaagde het. Alsof de tweede* zwangerschap niet de laatste kon zijn omdat ik hem zo niet had beleefd. Vergelijk het met de laatste hap. Ik moet me er mentaal op kunnen voorbereiden dat ik de laatste hap ga nemen. Alsof je op voorhand moet weten: dit is de laatste hap. Je bent bijvoorbeeld een lekker drankje aan het drinken, je wilt nog een slok nemen en dan blijkt je drankje al leeg te zijn… het is niet dat je niet genoten hebt van je drankje, maar anders had je extra kunnen genieten van die laatste slok, nee? Het zijn stomme vergelijkingen maar ik kan het niet anders uitdrukken.

Een zwangerschap is dan ook iets dat niet te omvatten valt. Net zoals liefde niet te beschrijven valt.

Het is trouwens ook niet zo dat het om het hele zwangerschaps-gebeuren gaat. Ik heb geen klagen over de zwangerschappen, *de miskraam buiten beschouwing gelaten. Maar het gaat dus echt wel om het eindresultaat. Een gezond en gelukkig kindje erbij.

Conclusie

Zoals je kan lezen zijn we er dus toch voor gegaan, zonder “goede argumenten” of “logische redenen”. Maar gewoon omdat het goed voelde.

Baby nummer drie is onderweg. 25 weekjes al. De reden voor de late aankondiging? Schaamte is niet het juiste woord, maar bij gebrek aan beter: ik schaamde mij. (En omdat ik de eerste weken liever geen vervelende handen op mijn buik wilde.)

Alweer? Zo snel? Drie kinderen? Are you insane?

Een beetje ‘schaamte’ omdat het “toch geen doen is in deze maatschappij”. Omdat er mensen zijn met een onvervulde kinderwens. Omdat het voelde alsof ik mij moest verantwoorden.

Maar er is dus geen reden. Geen antwoord op de waarom-wel (op de waarom-niet daarentegen zijn er genoeg antwoorden). Jezelf verantwoorden is al helemaal te zot voor woorden. Het is een kwestie van je gevoel volgen en een beetje logisch verstand te gebruiken. Of dat maak ik mezelf toch wijs. Mensen denken er toch altijd het hunne van.

Dé hamvraag:

Nu toch wel een meisje, zeker?

Euhm, ja… Ik heb het aanvraagformulier zo volledig mogelijk ingevuld. Het liefst met rosse krullen en groene ogen. Sproetjes zijn een bonus.

x Rose x

BewarenBewaren

BewarenBewaren