De spoedkeizersnede, het echte verhaal…

Wat gebeurt er nu zo allemaal tijdens een bevalling? En wat als het gebeurt met een spoedkeizersnede?

Kindjes kopen…

Ja, zo een bevalling… Je hoort er wel eens iets over, je hebt het misschien al eens gezien in zo een realitysoap. Maar uiteindelijk kan niets je voorbereiden op het echte werk. En al praten we tegenwoordig veel vrijer over alles, al heb je al eens “vieze” (niet dat bevallen vies is, maar je snapt me wel) details gehoord, toch ben je niet voorbereid op wat er echt gebeurt als je het nog nooit zelf meemaakte…

Mijn Little Bubble, mijn eerste spruit, was uitgerekend voor 14 februari… Valentijn! En dat wilde ik ten alle tijden vermijden. Anderen vonden het misschien leuk en stelden zelfs “Valentijn” als naam voor, maar ik had er alles voor gedaan om hem te stoppen, mocht hij zich hebben aangeboden op die datum (niet dat dat mogelijk is, maar ik hield mezelf in die waan).

Hoe dan ook, rond en gezond, 9 maanden voorbij… 14 februari voorbij en… ACTIE!!

3…2…1… start! Beval!

Op 16 februari, om 22u zat ik lekker thuis met de husband naast me. Ik had al een paar keer opgezocht hoe zo een bevalling zich nu precies zou melden. Moest ik me zorgen maken over water dat zou breken in de zetel? Zou ik meteen weten dat het échte weeën zijn? Kon het ’s nachts gebeuren? Hoe lang moet je dan nog wachten eer je naar het ziekenhuis holt?

Vragen genoeg, antwoorden ook (dank je internet). Maar geruststellingen? Helaas! Gek hé, je kan duizend blogs of wetenschappelijke artikels lezen, toch blijf je altijd een beetje in het ongewisse.

Zo dus ook toen ik dacht: dit is iets nieuws, dit zijn krampen die terugkomen… Zijn dit… weeën?!

Ik vroeg de Husband lief om de tijd van de weeën op te schrijven om te zien als er regelmaat in zat én om me te helpen met mijn oefeningen tegen de pijn… Helaas zorgde dit al meteen voor stress want meneer de Husband was iets op zijn computer aan het doen en ik vroeg dan ook nog eens om daarbovenop twee dingen tegelijk doen? So not!!! Meneer slechtgezind en ik al bijna in tranen! :). Maar we bleven sterk… Er werd getimed, gegoogeld én op mijn yoga-bal gerold.

Op naar het ziekenhuis…

Om 12 u ’s nachts werd er uiteindelijk beslist om naar het ziekenhuis te rijden omdat ik me echt vreemd voelde… Ik had wat bloedverlies gehad (dat bleek dan een slijmprop te zijn waar ik nog nooit van had gehoord, oopsie) en hoopte dat ik, daar aangekomen, niet één van die vrouwen zou zijn die ze lachend terugsturen. “Mevrouw, dát zijn maar oefenweeën!”

Dus, fijn, mét weekendtas (nog in de koffer, je weet wel, bang om te vroeg te zijn hahah), naar de speciaal-voor-zwangere-vrouwen-spoed-afdeling.

Even aanbellen…

“Bonsoir, comment puis-je vous aider?” zegt de parlofoon (in het Frans, we zaten dan ook in Brussel)

“Hallo, mijn vrouw moet bevallen.” (husband-no-speak-français)

“Pardon? Français? Anglais?” (parlofoon – duidelijk geen parler-Néerlandais)

“My wife, she’s having a baby!” (wanhopige husband)

“Where is she, sir?” (parlofoon – duidelijk vreemde dingen gewend)

“In the car!” (husband going mental)

“Where in the car?” (parlofoon – is dat een serieuze vraag??)

– you say whaaattttt!???!!?!?!?-

“Next to me of course!!” (husband going angry)

– waar anders?? In de koffer??-

Anyway, na dat “men-spreekt-niet-overal-Nederlands-in-Brussel” debacle mochten we dan binnen en werd me na een kort onderzoekje gemeld dat ik die nacht nog mijn Little One zou hebben. Yeeeeej!!!

Nog supergoed gezind én nog in staat de pijn te negeren werd ik in een sexy schort met rug-opening gehesen, mèt bijpassend one-size-fits-all gaas onderbroekje.

Bevallen in stijl?

You so wish!!

Op dat moment besef je al dat je man wel eens heel veel te zien zou kunnen krijgen… Misschien zelfs wel iets te veel.

“Wat is een lavement?”, vroeg de desbetreffende husband aan de verpleegster toen ze dit kwam voorstellen…

Negeren, negeren. Niet uitleggen!!

“Mag de stagiair ook even voelen?”, vroeg de vroedvrouw…

Whatever…

Een uurtje van puffen later biept mijn mannetje nog eens de verpleegster op. “Heeft u misschien een iPhone-lader?”

Ik vraag me af als dat belletje dààr voor dient.

Weer wat later, nadat meneer alsnog zelf de iPhone lader ontdekte in de duidelijk-door-mij-ingepakte-en-dus-ook-alles-bevattende tas, besloot hij om anders het moment even te vereeuwigen in een video.

Situatieschets:

Ik, uitgeput, voelend als een gestrande walvis, in rugloos schortje… op een bedje.

Man, fris en fruitig, begint in heuse BBC-interview-style me te filmen en vragen te stellen.

Ik, zoveel pijn dat ik enkel apathisch kon “ademen” (meer puffen, maar bon), heb enkel “schat, stop” kunnen fluisteren en mijn wenkbrauwen zo hoog opgetrokken dat hij het gelukkig meteen begreep…

Seriously?!

Achja. Mannen. 🙂

Maken we al vorderingen?

Tijdens het bevallen is het aantal centimeter ineens van cruciaal belang. Nee, ik heb het niet over je echtgenoot en zijn prestaties om die baby erin te krijgen. De centimeters waar jij op dat moment van wakker ligt, letterlijk, zijn die van je ontsluiting! Want die bepalen als je er aan kan/mag beginnen…

Ik was zo blij trouwens dat ik kinesitherapie had gedaan op voorhand!! Oh man!! (Vergeet wel niet dat elke oefening die je leerde, vaak met hulp van the hubby nu ineens dient te gebeuren in een rugloos hemd! Vooroverleunen aan het aanrecht en meneer duwt tegen mijn heupen?? Oooh, why oh why…)

Nog een uurtje of zes van veel puffen, niks zeggen, man-die-bijna-in-slaap-valt, gedraai in gekke posities in de hoop dat de Bubbel zich ook wat zou draaien daar binnen, gepruts aan lichaamsdelen waar anders niet zomaar aan geprutst wordt maar wat je op dat moment geen hol uitmaakt, en veel pijn later dacht ik:

“Why the *** ben ik zo aan het afzien als het ook mét epidurale kan?!” Want stiekem zat ik toch mijn best te doen zonder, omdat je niet die slappe druif wil zijn die er zelf achter vroeg. Maar nu weet ik dat het slechts een mening is. Benutten wat bestaat vind ik persoonlijk ook een goede mening over de epidurale. 🙂

En dan… Één belletje later komt het verpletterende nieuws… “U mag geen epidurale, mevrouw, want uw blablablabla…”

De rest begreep ik niet. Of ik luisterde al niet meer. Iets met stollingswaardes en een verkeerd geïnterpreteerde bloeduitslag op voorhand. Geen epidurale?? Maar maar maar…

En toen ging alles in een stroomversnelling. Het ging niet goed met de Bubbel. Na draaien, duwen, puffen, … bleek dat mijn kereltje het moeilijk kreeg.

Om 8u ’s ochtends vloog er dan ook een team binnen. Er moest een spoedkeizersnede gedaan worden.

Meteen.

Ik was zo blij dat ik niet meer moest bevallen dat ik de ernst van de situatie niet eens meer besefte. Ik dacht: er bevallen zo veel mensen met een keizersnede, prima toch. Maar dat een spoedkeizersnede niet echt ideaal is, dat besefte ik even niet.

En wat zegt de Husband dan? “Maar ze is zo goed bezig. Kan het echt niet zo? Moet die spoedkeizersnede echt?” Ik dacht, neem het maar als een compliment, maar shut up! 🙂

Diezelfde echtgenoot werd op de gang gezet. Een spoedkeizersnede onder volledige verdoving wordt namelijk gezien als een operatie. Je komt ook op de operatietafel terecht, dus daar mag geen publiek bij.

Gelukkig kon de Husband zich bezighouden met het maken van een smouldering-dokter-selfie

°love you bunny°

De spoedkeizersnede

Als eenmaal beslist wordt dat het enkel nog gaat lukken met een spoedkeizersnede, gaat alles super snel. Het zou kunnen dat het nog met een plaatselijke verdoving gebeurt, maar de kans bestaat ook dat je volledig in slaap moet… Zo dus ook bij mij… Ik kreeg een drankje om al mijn eten omhoog te laten komen. Zo misselijk als iets én met hevige weeën moesten ze me in het operatiekwartier krijgen. Ik werd op de operatietafel gehesen… naakt… ofcourse… TL Lampen… why oh why… #teamonflatterend #teamdontcareanymore

Vastgebonden op een smalle operatietafel, al puffend en proberend om me toch te concentreren, deden ze me in slaap…

Wakey wakey rise and shine…

En dan word je wakker… in een bedje… met een dikke buik… geen baby in zicht… een man die zenuwachtig met je ouders aan het bellen is. “ja, ze is bevallen, alles is goed gegaan.” hoorde ik hem zeggen… (dat deed me enorm deugd, ook al was het voor hem een leugentje om best wel om ze niet te laten panikeren)

BEVALLEN???

Yips, er bleek ergens een terrariumpje te zijn waar mijn baby in lag. Een baby die ik nog niet gezien had… MIJN BABY!!!

En dan lig je daar, suffig van de narcose van je spoedkeizersnede… na te denken over wat er nu allemaal gebeurd is…

Uit bed kon ik niet… daar deden die nietjes van de keizersnede te veel pijn voor… Je kleintje uit zijn terrariumpje vissen is dus helaas geen optie de eerste dagen. Maar gelukkig ben je snel terug op de been.

En die blaassonde die je de eerste uren nog hebt… “waarom hangt er zo een zakje aan je bed schat? Euh! Is dat pipi?”, ja Husband. Dat is pipi. Dat neem je er dus ook maar gewoon bij.

Dank je wel trouwens, allerliefste Husband, om deze mooie foto er van te trekken. Anderen krijgen “mama-houdt-baby-voor-de-eerste-keer-vast”, ik krijg dit…

Zelfs de matrassen, correctie, kraamverbanden, die ze in je oma-onderbroek steken zou je durven vergeten…

Of die tieten die ineens publiek bezit zijn als de verpleegster controleert als ie wel goed hapt… eh?! Wat? Oh, de baby! Ja!

Als je dat kleine aapje op je arm gelegd krijgt is alles ineens anders!

Welkom cliché’s… welkom mama-titel… welkom “mijn kind is het mooiste ever” gevoel!!!

En uiteindelijk ben ik misschien “nooit” bevallen (een keizersnede is toch geen échte bevalling, hoor ik wel eens, GRRRRRRR), maar mijn man zeker drie keer!!

Maar desondanks ben ik blij dat ik een hand had om in te knijpen tijdens mijn spoedkeizersnede!! I love you hubby!

Willen jullie nog andere bevallingsverhalen lezen?

• Als je valt voor je bevalt (door Alice)
• Bevallen met een startknop: De inleiding (door Rose)
• Bevallen zonder horror #Bevallingsverhaal (door Rose)
• De derde bevalling is altijd… (door Rose)

x A x

Hoe ging jullie bevalling? En wat was jullie partner zijn rol? We horen graag leuke, mooie, spannende, noem maar op… gebeurtenissen!