Moederschap

Je kinderen opvoeden met een handleiding

Niemand leest toch nog een handleiding?

Een tijdje geleden stond ik aan te schuiven aan de kassa toen één van de drie kinderen van de vrouw voor mij een snoepje wilde (je weet wel die strategisch aan de kassa opgestelde suikerbommen). ‘Neen’, was het antwoord.
De vrouw aan de kassa begon te lachen en vertelde dat ze had gelezen dat je eigenlijk geen “nee” mag zeggen. Ik begon ook te lachen want ik had precies hetzelfde gelezen in één van die tig artikelen op Pinterest.

Alternatives to “NO” / Our Yes-day / Positive Parenting / The reason I stopped telling my toddler “NO” / This is how negative language impacts kids / Parents say this, not that / A calm-down vs. a time-out …

Overdrijven is ook een kunst natuurlijk.

Maar wat is nu goed? 

Je mag niet focussen op het negatieve want dan gaan kinderen enkel negatieve aandacht zoeken. Maar om het “negatieve” (in dit geval in de vorm van het woordje “nee”) helemaal af te schaffen vind ik ook wat ver gaan. Natuurlijk mag je niet enkel straffen, maar is enkel belonen dan beter?

Een paar dagen geleden kwam ik dit artikel tegen:

Geef niet te snel een compliment, het is beter voor je kinderen
bron: Het Nieuwsblad

Toen kreeg ik het helemaal. De slappe lach, welteverstaan. Eerst mag je geen “nee” zeggen en nu mogen we ook al niet meer juichen. Zullen we dan maar apathisch opvoeden?

Of gewoon helemaal niet opvoeden? Want dat laatste is blijkbaar ook een opvoedingsmethode, de zogenaamde free-range parenting

In deze tijden -en welke tijden dan ook- lijkt mij dit allesbehalve een goed idee…

Het komt erop neer dat je kind alles mag. Ze krijgen namelijk complete vrijheid. Ze kiezen hun eigen bedtijd, kiezen zelf wat ze willen leren, hoeven niet naar school en mogen alleen op straat rondlopen wanneer ze daar zin in hebben. De ouders volgen het tempo en het temperament van het kind, niet andersom.
Bron: Zappy

Gemakkelijk is het wel, maar bij de veiligheid zet ik toch een paar vraagtekens. Ik ga geen oordeel vellen want er zullen vast honderden varianten zijn van de free-range kids, maar die van mij gaan het niet worden 😉

Maar hoe zit dat nu met al die onderzoeken en opvoedingsmethodes?

Als er iets is waar er geen handleiding voor is, dan zijn het toch wel kinderen (en vrouwen in het algemeen). Maar zijn we nu echt zo wanhopig opzoek naar een handleiding?

Natuurlijk zou het wel fijn zijn.

“Ik ken deze huil! Oftewel heeft hij honger, of krampjes, een vuile luier, aandachttekort, of misschien is hij gewoon moe… Euhm, maar volgens mij is dat alles wat een baby kan… Laat maar zitten, ik weet niet wat hij heeft!” Aldus Alice 🙂

Is het niet gewoon iets waar je in groeit? Waar je trots uithaalt wanneer je het eenmaal door hebt. Wanneer je je kind écht kent (of toch voor zover dat je iemand echt kan kennen).

De gulden middenweg en je buikgevoel zijn waarschijnlijk de belangrijkste richtlijnen om te volgen.

°Het monster heeft een “vliegtuig” getekend en Rose geeft gewoon complimentjes (abstracte kunst is ook kunst!)°

 

x Rose x

BewarenBewaren

BewarenBewaren

Geen pessimist maar wel een realist. Rose staat nuchter in het leven maar is helemaal in de wolken met haar 3 mannen en meisje. Met de oudste van de mannen is ze getrouwd en van de Monsters (°2015, °2017 en °2018) is ze de fiere mama. Ze is meestal onbereikbaar maar deelt graag haar hersenkronkels.

Reageer ook even, dat vinden we leuk!

%d