Moederschap

Dan open je je mond en komt je moeder eruit…

Als je denkt anders te zijn dan je ouders in je opvoeding, maar…

 

Ik weet niet hoe jullie jeugd verliep en hoe vlot jij luisterde naar je ouders, maar ik kan me voorstellen dat de meeste mensen niet netjes naar alles luisterden wat hun ouders oplegden en dat menig mens onder ons wel vaker met zijn ogen rolde als je moeder weer afkwam met een of ander goed bedoeld advies.

Bij mij ging het net zo. Hoe vaak mijn mama niet iets zei waarvan ik vooral dacht “jaaaaaaahhaaaaaaa, djeezusssss, ik weeeeeet dat wel.” Of waarbij ik dacht “flikker toch op met dat strenge gepreek” of nog vaker dat ik dacht “jullie zijn nooit jong geweest. Jullie snappen het niet.”  Ik nam me dan ook elke keer weer voor dat ik nooit zo zou worden. Mijn ouders vond ik maar seuten! Die snapten het echt niet. Waren ze nooit zelf jong geweest? Met die onnozele en veel te strenge regels!!! Ik speelde blokfluit, zong in een koor en we mochten één keer per week een glas cola drinken. En toen ik een tiener was werd ik helemaal gek van ze. Uitgaan tot tien uur?? Wat ging er anders gebeuren?? Gingen mijn schoenen soms uitvallen en ging mijn fiets veranderen in een pompoen??? En wat was er mis met wat make-up en hoge hakken op mijn vijftiende?? En hoe bedoel je, jointjes roken is niet oké?

Nee, mijn ouders die snapten het niet. Als ik eens kinderen zou hebben, dan zou ik het anders aanpakken! Ik zou tenminste plezier maken met mijn kinderen en ik zou ze alles uitleggen. Ja ja, want ik heb tenminste levenservaring. Uhu!

Nu, enkele jaren later begint het me allemaal een beetje te dagen… ze bedoelden het goed!! Ze deden hun best. Wat zeg ik?? Meer dan hun best!!! Alles wat mijn ouders ooit deden was om ons de beste toekomst ooit te geven!

Oké, die blokfluit voor Sinterklaas toen ik vier was, was misschien niet het hipste en beste cadeau, maar tenminste was hun idee erachter heel lief. Als het aan mijn mama had gelegen had ik het conservatorium afgemaakt met blokfluit en dwarsfluit en zou ik nu ook in die richting werken. Liefst gekleed in iets schattigs… met witte sokjes in sandalen of zoiets… met een kanten randje eraan. En mijn vrienden zouden ook allemaal rustige mensen zijn die muziek beoefenden.

Waarom dit voor haar een ideaalbeeld was? Ze hoort zelf zo graag klassieke muziek en ze is er vast ergens van overtuigd dat muzikanten (klassieke muziek aub, geen death metal natuurlijk hè, haha) slimme en beleefde en correcte en aangename mensen zijn. Voor haar klopte het plaatje compleet.

Nu is dat niet meteen mijn beeld van het ideale rolmodel, maar ik blijk wel ineens dezelfde normen en waarden te hanteren naar mijn kinderen toe!

Ik betrap mezelf zo ongelofelijk vaak op opmerkingen of stemmetjes of maniertjes die volledig hetzelfde zijn als mijn mama! En dan denk ik: “ohjeeeee, mijn kind is nog maar een kleuter en ik betrap mezelf nu al op dezelfde manieren en opvoedingstechnieken!! Ik ging het toch “anders” doen? “Beter”??? Wat ga ik doen als hij 15 jaar is? Hem ook verbieden met bepaalde mensen om te gaan en hem overal controleren?? Ohnee ohnee ohnee! Ik wil(de) niet zoals mijn ouders zijn!! Maar kan ik dat wel tegenhouden en hadden ze wel ongelijk??

Ineens vind ik het bijvoorbeeld belangrijk dat mijn Bubbel op tijd gaat slapen. Waar ik vroeger dacht: “Chill, als die moe zijn slapen die toch, die kids??”, denk ik nu: “maar zijn ritme ga ik niet verprutsen hoor!”.

Of zo haatte ik vroeger dat “opvoedkundig stemmetje” wat mijn mama gebruikte als ze me iets duidelijk probeerde te maken. Wel, ik heb datzelfde stemmetje ook!

Of van die antwoorden die ik kreeg als ik vroeg waarom iets niet mocht en zij iets zei over “later ga je wel beseffen dat….”. En dan dacht ik altijd: “who cares about that?! Ik leef nu!”. En je raadt het al… tegenwoordig verklaar ik ook al sommige regels met: “later ga je dat begrijpen”, of “het is belangrijk dat je nu goed je tanden poetst zodat je later…” , of nog erger “zo ga je later niemand vinden om mee te trouwen” (Really????)

Of nog een goede die ik vroeger echt haatte is het betuttelen! Ik haaaaaat betuttelen!! En nu zeg ik ineens aan tafel: “Eet je groentjes maar goed op want dat is gezond en daar wordt je later groot van.” En zodra het woord “groentjes” eruit komt kots ik al een beetje binnensmonds, want die verkleinwoordjes vind ik sowieso nergens voor nodig. En ook nog eens dat “gezond” argument wat een kind toch helemaal niet kan plaatsen…. pfffffff….

Of dat teveel zorgende! Ik haatte het als mijn mama het altijd allemaal goed probeerde te doen. Lief tegen iedereen, zichzelf op de laatste plaats. Had iemand nog honger? Ze zou haar hele bord weggeven aan papa of aan ons! En in plaats van dat lief te vinden als kind vond ik dat vervelend! Ik dacht: “Ik ga mezelf nooit opofferen voor mijn kinderen. Ik ben ook eens mens!” En wat doe ik nu? Juist ja, hetzelfde…

Ik ga het moeten toegeven aan mijn mama en aan mezelf denk ik…

°Alice belt haar mama en bedankt haar voor alles en kijkt, nadat ze het laatste Kinderreepje waar ze zoveel zin in had schenkt aan de Bubbel om vervolgens even in de spiegel te kijken… Yips… daar staat een mama!°

x Alice x

Dol op hersenspinsels en vreemde theorieën, verslaafd aan To-Do lijstjes en goede voornemens. Getrouwd met "The Husband" en mama van "de Bubbel" en "de Spruit".

Reageer ook even, dat vinden we leuk!