Waarom zijn echte littekens minder leuk?
Iedereen maakt in zijn leven van alles mee. Gelukkig maar! En voor sommige mensen zijn er een aantal gebeurtenissen zo intens geweest dat ze soms echte littekens achterlaten…
Het is je de laatste maanden vast niet ontgaan dat er een verschuiving is gebeurd in de manier waarop vrouwen zich profileren nadat ze mama werden. Waar heel vroeger niemand echt wakker lag van een een wasbordje, was er enkele jaren geleden en nu nog steeds vaak, toch een voorkeur voor een straks afgelijnd en “nothing happened with my body in those 9 months” lijf. Striemen werden verstopt en we voelden allemaal “de druk van de maatschappij”. Maar ook die “trend” lijkt zich nu terug te keren. Asos photoshopt geen striemen meer en je ziet meer en meer slanke deernen die ineens eerlijk hun postpartum lijf delen. En hoe zeer ik dit ook bewonder, toch blijft er een stemmetje in mijn hoofd zeggen “ben toch blij dat ik geen striemen heb”. Want dat zijn littekens en daar zit niemand op te wachten toch?
Maar what about tattoos? Dat zijn toch ook littekens? De naam van je kinderen tatoeëren lijkt heel normaal en veel mensen vinden dat leuk. En als je zo een tattoo ziet bij een ander wordt hier meestal ook wel positief over gedacht. “Och, de namen van haar kinderen denk ik, schattig!” Maar heb jij al ooit striemen gezien en gedacht:”och kijk, een mama! Zo mooi!”
Hoor ik je nu denken:”maar een tattoo is mooi en striemen, wel, euh, mooi kan je dat niet noemen?” Oké…. maybe… maar waarom vinden we een spleetje tussen de tanden of een tache de beauté wel mooi? Beslissen we dat niet allemaal zelf? Correctie: leert de maatschappij ons niet aan wat we mooi moeten vinden?
Dus kunnen we even allemaal ophouden met echte littekens lelijk te vinden? Waarom er niet iets moois van maken? Iets bespreekbaar? Iemand met een zichtbaar litteken op zijn hand wordt misschien door vreemden aangesproken omdat we het verhaal erachter willen kennen. Maar die striemen? Daar vragen we niet achter!!! Daar kijken we alleen maar naar en denken we bij “hopelijk krijg ik dat nooit”. Of als je kind naar een man wijst met een litteken op zijn arm en roept “kijk mama die heeft een pijntjeeeeee”, dan kan je die meneer nog aankijken en waarschijnlijk vind die meneer dat zelf niet eens erg. Maar beeld je nu eens in dat je kind op het strand zou roepen: “kijk mamaaaaaa! Die heeft zebrastrepen op haar buik!!”. Wedden dat dan zowel jij àls die dame niet goed weet waar te kijken? Stupid, nah?
So change your mind people!
Zit ik te wachten op alleen maar striemenfoto’s op Instagram? Nope, sorry! Maar is een vrouwenlichaam met striemen minder mooi? Nope! Is een litteken lelijk? Nope! Wil ik het verhaal erachter kennen? Graag! Want denk eraan dat sommige gebeurtenissen die grote zichtbare littekens achterlaten ook een mens vaak bewuster of respectvoller naar het leven maken. Dus dat zijn mensen die misschien een interessant verhaal hebben te vertellen.
Laten we nu eens oprecht interesse tonen in mensen hun verhalen. Elke moeder, hoe oud haar kind ook is, heeft al van alles meegemaakt. Als je ziet hoeveel nood er is bij deze groep mensen om hun verhalen een keer te kunnen delen (denk maar aan al die blogs, hèhè, en groepen en forums op internet) dan denk ik dat wij allen moeten leren appreciëren en luisteren!! En die tattoos en littekens? Dat zijn gespreksopportuniteiten!
Moet je nu op alle wildvreemden afstappen en beginnen te babbelen? Dat mag, hahaha, maar word nu ook geen freak hè! Maar een vriendelijk woordje op een trein of bus, of in de wachtzaal van de dokter zou ik in ieder geval appreciëren.
En over die tattoos en littekens en andere tekenen om aan te tonen dat je je kids graag ziet? Wel, euhm, ik hou het toch maar bij een kettinkje met een letter aan. :p
°Alice zit in de babycorner in het shoppingcenter en begint een babbeltje met een andere mama°
x A x