Omdat ik mijn tweede spruit nog niet kan vastnemen is de vergelijking met mijn tweede zwangerschap snel gemaakt, want die heb ik namelijk ook nooit vast kunnen houden hoewel ik de uitgerekende datum allang voorbij ben.

Als mensen ontdekken dat ik nog steeds zenuwen heb voor deze derde zwangerschap dan krijg ik meestal te horen dat het ‘toch goed zit’, ik ben de twaalf weken immers al voorbij. Daar trek ik me dan ook aan op, maar ik ben een natuurtalent in doemdenken. Het is dus voornamelijk een kwestie van gedachten verzetten en me concentreren op die andere emoties.

Want naast blijdschap en angst is er nog een belangrijke emotie die te pas en te onpas opduikt, namelijk dankbaarheid. Hoe kwaad en jaloers en hoeveel slechte emoties ik ook kan krijgen, het verdwijnt allemaal in het niets. Ze worden verdrongen door een gevoel van dankbaarheid. Dat klinkt misschien heel erg melig, en dat is het ook.

Wanneer het monster flink aan het spelen is of mij spontaan een knuffel komt geven, wanneer mijn man zomaar iets voor mij doet, en wanneer ik dat tweede monster voel rollebollen in mijn buik.

Hoewel ik vroeger al reeds de eigenaar was van de super mommypowers, is dat nu verdubbeld! Ik wist niet dat ik zo’n sentimentele kip kon zijn. Amai, er kan zelfs geen reclameblok voorbij gaan zonder dat ik een traan moet wegpinken. En meestal gaat het dan ook nog om zoiets belachelijks dat ik me er echt voor schaam.

Missen wat je niet had…

Er zijn veel mensen die je gevoelens teniet zullen doen of alles willen relativeren. Zulke mensen gebruiken vaak het zinnetje: “tja, ik weet niet hoe het is, ik heb dat nooit meegemaakt.” Zulke mensen kan ik de nek omdraaien.

Iets zelf niet hebben meegemaakt betekent niet dat je iemand anders ermee mag kwetsen, gewoon omdat je zogezegd niet weet hoeveel verdriet dat met zich meebrengt. Ik heb harde uitspraken moeten aanhoren.

Maar als ik een boodschap mag meegeven: je gevoelens zijn misschien wel niet te vergelijken met iets anders, maar het is meer dan een droom die kapot gaat, voor heel even was het namelijk werkelijkheid.

En hoe kort die werkelijkheid ook was, het verdriet is echt.

Laat niemand je wijsmaken dat het “maar” 6 of 10 of 12 weken waren. Of dat het nog geen “echt” baby’tje was. Want dat was het wel, misschien niet tastbaar voor de buitenwereld, maar dat zijn zoveel zaken ook niet.

Je moet er overheen, maar je mag het wel meenemen.

Het zal vervagen, maar je zal het niet vergeten.

x Rose x