Moederschap

Doen we teveel voor onze kinderen?

Zijn we tegenwoordig onze kinderen nog wel iets aan het leren met alle activiteiten die we voor hen doen of maken we ze net lui en verwend?

Je bent een verwend kind!

“Je bent een verwend kind!”, riep mijn man vandaag tegen onze oudste zoon. De tafel lag vol schildergerief, de vloer vol Playmobil en ik zat er beteuterd bij te kijken. De reden van de ruzie? Goeie vraag…

Laat ik het even proberen te schetsen. Mijn man is een danser. Een coole danser! Hij is namelijk een Bboy, een breakdancer dus. Hoe cool kan je het hebben? En mijn oudste zoon, die wil dat ook zijn. Maar waar mijn man in zijn jeugd elke vrije minuut die hij had probeerde om zichzelf de beste moves aan te leren denkt onze oudste dat de zin “ik ben een Bboy” je er ook één maakt. Af en toe een handstand oefenen of eens wat sixteps (mja, ik praat ook vlot Bboys… hahah… Als je wil weten wat het is, bezoek je mijn hubby zijn Youtube kanaal maar eens) zijn voor hem ruim voldoende. Hij is dus wat… Ja, goh, laks? Lui? Ongeïnteresseerd? Snel content? Nog te jong?

En daar wringt het schoentje dus. Het feit dat onze oudste alles maar gewoon ondergaat en op zich af laat komen ergert mijn echtgenoot mateloos. Zo dus ook toen we na een dag vol verschillende activiteiten aan het schilderen waren en de oudste zich verveelde en aan het klagen was dat hij niets te doen had… Mijn man had het gehad en begon een speech over hoe goed we het wel niet hebben en blablabla. Niet dat mijn man blablabla-t, maar zo keek onze zoon wel. Vandaar de ruzie… 🙂

Ik verveeeeeeeeel me

De zin bij uitstek bij kinderen is, zeker nu in Corona tijden, toch wel: “ik verveeeeeeeel me!”. Maar we weten al langer dat er niets mis mee is, met dat vervelen. Als je kind zich niet verveelt dan wordt zijn brein ook niet zo snel uitgedaagd om zelf iets leuks te bedenken. Dus vervelen zouden we moeten toejuichen. Maar zo simpel ligt het niet. Er is ook die druk, geen idee als het van de maatschappij, Instagram of Pinterest komt, maar we willen het goed doen met onze kinderen en we willen zo veel mogelijk activiteiten met hen doen. Want let’s face it, de rol van ons, als ouder, is toch wel belangrijk… Zijn wij het niet die van onze kroost stuk voor stuk toppers maakt. Of net niet?

De knutsel/bak/juffrouw/mama

Op een of andere manier lijkt het wel de norm om zo creatief mogelijk met je kinderen bezig te zijn. Waar de vorige generatie ons gewoon liet rondrennen en vanzelf groot liet worden zijn wij ouders precies verplicht om onze kinderen niet alleen gezond groot te krijgen, maar ook nog eens te entertainen op de weg naar het volwassen zijn.

Ik knutselde als kind met kladpapier, één set kleurpotloden en een gom. En dat was al heel wat! Af en toe maakte ik kleertjes voor mijn Barbiepop samen met mijn mama, en dan was het feest! Want dat wilde zeggen dat mijn mama stopte met haar huishoudelijke activiteiten en even bij me kwam zitten! Dat was enorm uitzonderlijk en daar genoot ik echt van.

Maar nu lijkt het wel alsof we 24/24 bezig moeten zijn met de kids. Zijn ze thuis? Dan moet jij al je eigen taken laten varen en je focussen op de ontwikkeling, vooruitgang, motoriek, fysiek, en weet ik veel wat nog allemaal van je kids.

En wat heb jij vandaag met je kinderen gedaan?

Goeie vraag misschien?

Wat hèb jij vandaag met je kinderen gedaan?

Er zijn vast heel veel ouders die òf een lange lijst activiteiten kunnen opnoemen. Òf er zijn ouders die zich nu schuldig voelen… omdat ze niets deden met hun kinderen vandaag. Omdat ze hun handen al vol hadden met het huishouden, hun job, hun partner, andere kinderen… en als laatste misschien omdat ze ook eens tijd aan zichzelf besteedden?

Maar waarom lijkt het alsof we allemaal zo veel moeten doen? Waarom die druk om én te schilderen én te spelen én huiswerk te maken én verhaaltjes te lezen. En even wat schilderen is niet meer genoeg hoor! Neenee, liefst nog hele knikkerbanen fabriceren uit WC rolletjes, boswandelingen waar we bladeren en stenen oprapen die nadien geplakt en beschilderd worden is het absolute minimum! Elke activiteit moet Insta-proof en Pinterest-waardig zijn.

En zelfs als we ze buiten laten spelen gaan we er nog mee bezig zijn. Is het nu mee “koken” of samen insecten ontdekken. We worden sowieso 100% betrokken. En begrijp me nu niet verkeerd, deze herinneringen zijn goud waard en ik zou ze voor geen geld willen missen. Maar is het de bedoeling dat ik de hele dag kreten van verrukking slaak als ik de zoveelste draptaart voorgeschoteld krijg?

Wanneer is het… teveel?

Sinds wanneer is MET belangrijker dan VOOR?

Dus zijn we dan ineens verplicht om ons druk leven en dito job te combineren met het aanbieden van een zeer uitgebreide waaier van activiteiten aan je kinderen? En niet elke dag schilderen, nee dat is ook niet goed. Neenee, je dient het hele arsenaal aan te bieden. Een beetje zoals tapas: in plaats van elke keer hetzelfde hoofdgerecht geef je een variëteit aan mogelijkheden om te ontdekken. Je moet je kinderen van alles iets laten zien dus.

Maar is dat ook echt noodzakelijk? Heeft het zin als we het doen? Leer je je kinderen er iets mee door hen zoveel te willen leren? Want de intentie van veel dingen mèt hun te doen is om hen zoveel mogelijk te leren natuurlijk. Maar wat als ze het dan allemaal gewoon maar zien als vanzelfsprekend?

Is het niet voldoende om dingen vòòr hun te doen? Zoals zorgen dat ze een aangename thuisomgeving hebben en dat ze voorzien worden in hun basisbehoeften? Moet je dan ook zoveel mèt hun doen?

Maar dan denk ik weer aan één van mijn favoriete quotes…

Do not prepare the path for your child,

but prepare the child for the path.

Prikkels, prikkels, prikkels…

We praten er zo vaak over… We leven in een maatschappij vol met prikkels. TikTok, Instagram, Facebook, Snapchat. Alles gaat zo snel en alles speelt in op korte en snelle prikkels. Vluchtig. Oppervlakkig.

Wat als onze pogingen tot leren net hetzelfde doen? Wat als we misschien teveel proberen om allemaal activiteiten in een dag te proppen elke keer weer opnieuw?

Wat als je kind swipet tussen de opties die jij hem aanbiedt en na vijf minuten schilderen al naar de volgende activiteit swipet? Dan zit je daar aan je tafel met je vilten poppetjes of je fruit-egel of wat je ook aan het doen was!

Maar ik wil geen lui kind!

En dat is nu net mijn motivatie als ik weeral zit te knutselen, te spelen, muziek te maken of te bakken met mijn kroost. Ik wil dat ze zien wat er kan, dat ze de mogelijkheden kennen en dat ze gepassioneerd geraken. Zo maakte ik samen met hun dit LochNess Monster uit een oud laken, in de hoop dat ze zien hoe leuk én intensief naaien kan zijn. Of zoals mijn man wil dat de kinderen gepassioneerd geraken door Breakdance. Maar bereiken we niet het averechtse door ze zoveel aan te bieden?

Wat is het grootste of meest reële risico? Niets doen en spijt hebben dat je kind op zijn 18e zich nergens voor interesseert of alles doen en een kind hebben wat op zijn 18e alles oppervlakkig gezien heeft en denkt dat alles altijd maar op hem af zal komen?

Waarom zetten we niet allemaal een stap achteruit als ouder? Meer ME-Time en minder MOETMOETMOET? Is dat geen WIN-WIN of maak je je nu, terwijl je het nog maar net vijf seconden overwogen hebt, alweer zorgen dat je niet genoeg doet met je kind en daardoor dingen gaat missen? Maar om wie draait het eigenlijk? Ons geluk of dat van hun?

Worden de grootste passies uit verveling gecreëerd?

°Alice eindigt dit artikel met een cliffhanger. Ze blijft zich maar het hoofd breken… wat is nu het beste??°

Dol op hersenspinsels en vreemde theorieën, verslaafd aan To-Do lijstjes en goede voornemens. Getrouwd met "The Husband" en mama van "de Bubbel" en "de Spruit".

2 reacties

Reageer ook even, dat vinden we leuk!

%d